Ana Rahmine Dönmek İstiyorum:" Kuvvetli Bir Alkış"
Bu cümleyi sadece şiirlerde okumaz insan; umutsuzluk, pişmanlık, huzur arayışı, umarsız isyanlar, filmi başa sarma isteği söyletebilir mesela sana, bana... Bilinçli ya da bilinçsiz, an gelir bu duyguya gark olur insan; keşke hiç doğmasaydım, der… Uyku pozisyonlarımız mesela, onlar da bu kaçış isteğimizi ele verir çoğu kez. Ana rahminin ıslak, karanlık ve yalnız ortamı ne kadar depresif dursa da varlığın en güven duyduğu sığınağı olsa gerek…Portakalda vitaminken oraya gelişimiz konusunda söz hakkımız olmasa da iyiyizdir orada, kaostan uzakta… Yoksa bile isteye, seçerek mi düşmüşüzdür o rahme? Kim bilir? Belki de orada yeni başlayacak yaşam maceramız, nasıl biri olacağımız ve sahipleneceğimiz dava üzerine bolca düşünme, dinleme, tartma, karar verme şansımız vardır aslında, her ne kadar bize bunun imkânsız olduğu ve zaten asla hatırlamayacağımız söylense de… Kim bilir? Berkun Oya biliyor olabilir mi mesela?