j. m. keynes

bunun benzerini yaklaşık 15 yıl kadar önce ilkokulda yazmıştım. hayalim ve ihtiyyacım yazıyordu soruda. engel olamamıştım gerçek hayalimi yazmaya. arkadaşlarım araba elbise vs. yazıp çizerken ben elinde çantasıyla işe giden babamı çizdim hem ihtiyacıma hem de hayalime.. her ikisiydi çünkü. sonra kimse görmesin diye kitabı göğsüme bastırıp sessiz sessiz ağladığımı hatırlıyorum. bu duygu mahvediyor insanı. sen berbat bir şey yaşamışsın ve suçsuz günahsız çocuklar aynı şeyi yaşıyor. nasıl kötü bir duygu olduğunu biliyorsun ve elinden bir şey gelmiyor. elden bir şey gelmeyince de ellerine küsüyor insan.

depremden önce kirada oturan ve bir ev sahibi olmaya çalışan bir aileymişiz biz. depremden ertesi gün almaya çalıştığımız evin izi bile kalmamış ne hikmetse. yıllar önce duvarlarından deniz kabuklarının betonlarından çimento kağıtlarının çıktığını öğrendiğimiz evlerden yuva yapıcaktık kendimize. ' maliyetten' keserek ev yapan mütahitler ertesi gün arkada iz bırakmamak için yıktıkları evimizin harfiyatını taşıyacak iş makinesi de kamyon da buldular. ama yine aynı biz akrabamız ve eşi günlerce enkaz altında bekleyip renkleri kot pantolon rengine dönene kadar bir kepçe bulamadık. yine bir akrabamız çocuklarının enkazın dışında kalan parçalarını kedi köpek yemesin diye yanıbaşlarında kepçe bekledi. herkes bir parça eksildi, herkes bir parçasını yitirdi Gölcük'te ama galiba bizi reklamlardaki tedbirsizlik değil insansız(lı)k yaraladı en çok..