ankaralıbirkız

Bugün annem öleli tam 14 sene oldu. Sanki daha dün gibi. Bu saatlerde ya çay servisi yapıyorum, ya da baş sağlığına gelenlerin yemek yediği tabakları topluyorum. O gün yaşadığım acıyı ve yorgunluğu, yatağa girdikten sonra anladım. Bütün kemiklerim kırıldı da, yüreğime saplanmış gibi bir ağrı vardı bedenimde. Artık eskisi gibi özlemediğimi farkettim. Daha çok sitem etmeye başladım. BABA demekte zorlandığım bir adama bıraktı gitti...

Kimin torunusun diye sorduklarında, Kalender'in torunuyum derken bile nedense gururlu hissederdim kendimi. Biliyorum ki hemen arkasından, dedemin nasıl iyi biri olduğunu anlatacaklarını 😞 Babam ile anlatacağım güzel anılarım yok. Hep hayal kırıklığı, haykırışlar, isyan etmeler, gözyaşları, küfürler...

2006 yılında dedem öldü ama ben onu babam yerine koymuştum. O kadar çok güzel şeyler yaptık ki hepsini buraya yazamam 😔 Kardeşim, rahmetli annem ve dedem ile yaptığımız kahvaltıları, yürüyüşleri, gülmelerimizi, ağlamamızı... ölene kadar unutamam. At arabasında kumaş sattık, hastalandım ilaç ve meyve aldı, okul ihtiyaçlarımızı karşıladı, öpmeye bile kıyamaz koklardı... Öldükten sonra, dedeme borcu olan birkaç müşterisi, borçlarını ödemeye devam ettiler, iyi birisi olduğundan bahsettiler. Biz ödemelerini istemedik. O zaman anladım dedemin ne kadar çok sevildiğini. Ama keşke dediğim bir şey var. Keşke öldüğü günün sabahı, daha çok vakit geçirseydim, daha çok öpseydim, daha çok kahkaha atsaydık, daha çok anılarını dinleseydim. Ben o gün dedemin tavan arasından çıkardığı eski gazeteleri okumakla zaman kaybetmeseydim.