Serkan Atarcan

Bilen bilir, Showtime'da yeni bir belgesel var, Internet'in karanlık yüzüne dair (Dark Net). Filipinlerde aileleri tarafından soyulup kamera önünde para için taciz edilen çocuklardan bahsediyor. Yukarıda olan şiddetiyle elbette aynı şey değil, ama yöntemi bir düşünün, yatay bir bağlantı yok mu? Bunun üstüne daha çok şey yazılır, bir 20-30 yıl sonra medeniyetin utançla hatırlayacağı bir başka "konsept" daha bu.

Liste 29 OECD ülkesiyle sınırlı, Kazakistan falan gibi ülkeler de listeye girse Türkiye'nin durumunu biraz daha iyi gösterebilirlerdi. G. Kore ve Japonya'da kadınlar ve çalışan kadınlar konusunda çok sıkıntı var, bu hiç sürpriz değil. Ama yukarıda "İsviçre ve İrlanda da bizden biraz daha iyi denmiş", orası biraz karışık. Çünkü Japonya, Kore ve Türkiye birbirine çok yakın "dip puanlar" almış, listede Japonya'dan yukarıya bakıldığında bu son 3 ülke ile arada bariz puan farkı var. Bana göre garip sonuçlar değil.

Şu yazanları okuyan da sanır ki çocuk kendi tarzıyla kendini ünlü etmiş! Çocuğun giydiği ne varsa annesi giydiriyor, ne poz varsa annesi verdiriyor, o gönderilerin altına herşeyi annesi yazıyor, ve bunu utanmadan çocuğun ağzından yapıyor. Bu çocuk kendi hayatını yaşamıyor, annesinin onun için münasip bulduğu şeyi yaşıyor; özetle kişiliği, tercihleri, yaşam ifadesi vs. ne varsa ebeveyni tarafından işgal edilmiş durumda. Çoğunluk bu pozlara bakınca "ah ne sivimli şiy, yirim sini ben" hallerine giriyor, bende ise hafif bir mide bulantısı gelip geçiyor.