mm mm

Bu tip insanlardan çevresinde bulunan insan, taş kalpli moduna geçip acımasızca eleştirmektense, onunla konuşmayı, "Yalnız değilsin" "Seni seviyorum" demeyi, sıkıntılarını, geçmişteki travmalarını dinlemeyi, gerekirse onu bir psikolog ya da psikiyatristten yardım almaya ikna etmeyi, sorununu çözmeye çalışmayı, onu mutlu etmeyi, ona sabırla yaklaşmayı deneyebilir. Belki o zaman acımasızca dalga geçtiğiniz insanı "Yalnızım." demekten vazgeçirmiş olursunuz. Buraya gelip dedikodusunu yapmaktansa, en azından yardım etmeyi deneyin.

Peki, şimdi soruyorum size: Böyle bir insan, bir gün birisi ya da birileri tarafından sevilse bile, sevildiğine nasıl inanabilir ki? Hep, onu sevdiğini söyleyen insanın da onu terk etmesi korkusuyla yaşamaz mı? En ufak bir soğuk davranıştan nem kapmaz mı? Bir tanecik olumsuz söz duyduğu anda, yine terk edileceğini düşünmez mi? Ya da depresyonda olan bir insan, zaten bütün hayatına karamsarlıkla bakarken, sevildiğine nasıl tam anlamıyla inanabilir ki? N'olur artık, yalvarıyorum insanları yaşadıklarını dinlemeden, duygularını anlamadan, kendinizi onun yerine koymadan yargılamayın. Yeter artık.

Sonra, o kenara atılan insana nolur biliyor musunuz? Bütün insan ilişkileri hüsranla sonuçlandığı için, suçu kendinde arar ama oysaki onun tek suçu kendini fazla feda etmektir. Suçu kendinde arar, böyle iğrenç bir insan olduğu için kendinden nefret eder ve bir yerden sonra kendisine olan saygısını öylesine yitirir ki, kendisini cezalandırmaya, intiharı düşünmeye, insanları rahatsız etmemek için kalabalıktan kaçmaya başlar. Kendisinden o kadar tiksiniyordur artık.