Köprüden Önce Son Çıkışta Vuku Bulan Bir Garip Dostluk Testi
Geçtiğimiz ay hayatımın en kritik, en kırılgan dönemlerinden birinden geçtim. Hayati bir operasyondu. Öyle “bir süre dinlenir geçer” denilecek türden değil; insanın hayatla arasındaki mesafenin birkaç santime düştüğü, zamanın yavaşladığı, kelimelerin anlamını yitirdiği bir süreç.
İlk günler kimseyle konuşacak hâlim yoktu. Telefonum yanımdaydı ama ben orada değildim. Ne mesajlara bakacak, ne aramaları cevaplayacak güçteydim. Zaten böyle zamanlarda insanın beklentisi de olmaz; beklenti hayatta kalmaktır, nefes almaktır, sabaha uyanmaktır.
Ama zaman geçip kendime geldiğimde…
İnsan ister istemez bakıyor: Kimler aramış, kimler yazmış, kimler hatırlamış?
Ve işte tam orada, insanın içini sızlatan o farkındalık başlıyor.
Hiç Tahmin Etmediklerim Vardı…
Hayatımda sadece birkaç kez konuştuğum, yıllar önce yollarımız kesişmiş insanlar aramıştı. Kimi sesini titretmişti, kimi uzun uzun yazmıştı. “Yanındayım” diyenler vardı; gerçekten orada olamasalar bile kalbiyle orada olanlar.
Bu çok kıymetli bir şey.
İnsana şunu hatırlatıyor: Dünyada hâlâ gerçek bir bağ diye bir şey var.
Ama bir de diğer taraf vardı.
Asıl Aramasını Beklediklerim… Sessizlik
Sosyal medyada ekli olduğumuz, aynı masalarda oturduğumuz, aynı projelerde yer aldığımız, hatta zamanında bir şekilde faydamın dokunduğu insanlar…
Hiçbiri yoktu.
İşin daha acı tarafı şu:
İçlerinden biri, çok büyük bir hastalıkla mücadele ederken ona verdiğim bir motivasyon, bir destek, bir omuz; iyileşme sürecinde ciddi bir rol oynamıştı. Bunu bizzat kendisi söylemişti.
Ama sıra bana geldiğinde…
Derin bir sessizlik.
İşte o an anlıyorsunuz:
Bazı insanlar yardımsever değildir, yardım almayı sever.
Bazı insanlar dost değildir, işi düşünce hatırlar.
Bazı insanlar sevmez, kullanır.
Bu Bir Sektör Meselesi Değil, Bu Bir İnsanlık Meselesi
Kolay olanı seçmek istemiyorum; “sektör böyle” deyip geçmek istemiyorum. Çünkü bu sadece bir sektör problemi değil. Bu, insanın içindeki menfaat terazisinin ne kadar bozuk olduğuyla ilgili.
Birinin başına bir şey geldiğinde görmezden gelmek, yok saymak, “aman şimdi ararsam ne diyeceğim” deyip susmak…
Bu, korkunç bir profil.
Ve evet, tehlikeli bir profil.
Çünkü bugün hastalığında yanında olmayan, yarın kaybında da yanında olmaz.
Bugün ölümle burun burunayken sesini duymadığın biri, yarın mezar taşına da dokunmaz.
Şunu net söyleyeyim:
Bu ölümcül bir rahatsızlıktı. Bir adım sonrası ölüm olan bir yerde… Eğer orada yoksan, ne zaman olacaksın?
Kimseyi Hayatında Ayıp Olur Diye Tutma
Bu süreç bana çok net bir şey öğretti:
Hayatta en büyük ayıp, başkalarına değil, kendine yaptığındır.
Sırf ayıp olur diye hayatında tuttuğun insanlar;
Sırf yalnız kalmamak korkusuyla sırtında taşıdıkların;
Sırf geçmiş hatırına katlandıkların…
Bunların hepsi zamanla ruhsal bir yüke, bir tortuya dönüşüyor.
Ve insan o yükle hafifleyemez.
Kimseyi istemediğin hâlde omuzlarında taşıma.
Kimseyi senin hayatından daha değerli bir yere koyma.
Çünkü en değerli olan sensin. Senin hayatın. Senin sağlığın.
Dost Seçimi Hayat Seçimidir
Bu yüzden lütfen dostlarınızı dikkatle seçin.
Az olsun ama gerçek olsun.
Sessiz olsun ama sağlam olsun.
Menfaatte değil, zor zamanda yanınızda olsun.
Ve şunu unutmayın:
Yanınızda olmayanları suçlamak zorunda değilsiniz.
Sadece yerlerini doğru konumlandırın.
Hayat, kiminle yürüneceğini öğretecek kadar sert bir öğretmen.
Ama dersi alan için bir o kadar da özgürleştirici.
Ben bu dersi, ameliyat masasında aldım.
Umarım siz almak zorunda kalmazsınız.
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
