Ubu Roi

Ki ailem böyle konuları paylaşmaktan asla çekinmeyeceğiniz insanlarla dolu. Ama anlatamıyorsunuz işte. Tuhaf bir utanma duygusu oluyor. Sanki dillendirmezseniz bir yerden sonra o olaylar kaybolacakmış gibi geliyor. Ama kaybolmuyor işte. Bir anda böyle bir içerikle karşılaşıyorsunuz ve anlıyorsunuz ki adamın nefesinin o pis kokusu bile burnunuzun ucunda hala. Sanırım en doğrusu çocukları başlarına bir şey gelmeden bilinçlendirmek. O oyunun aslıda karate olmadığını, tonton bir dede dahi olsa kimsenin ona dokunamayacağını en başında öğretmek gerekiyor. Ben bu konuda yetkin değilim ama tüm o çirkinliklere maruz kalmış çocukluğumun acısıyla rica ediyorum, lütfen çocuğunuzu bu konuda doğru şekilde bilinçlendirmek için bir bilene danışın. Yoksa 30 yaşına geldiklerinde ''Acaba fazlası da oldu da ben hafızamdan sildim mi?'' korkusuyla yaşamak zorunda kalırlar.

Okullar açıldıktan kısa bir süre sonra bir okul çıkışı, Metin abinin yeğenleriyle karşılaştım. Büyük olan dedi ki ''Biz sana bir şey söyleyeceğiz ama sakın kimseye söyleme. Metin abim galiba bize karate yapmıyor, başka bir şey yapıyor. Ayıp bir şey. Sen de oynama onunla bir daha olur mu?'' Hiçbir şey soramadım. Sadece tamam dedim, yürüdüm. Bu olay son değil elbette. Diğer arkadaşların bahsettiği adres sorma ayağına organ göstermeler, yolda yürürken ellemeler, lafla tacizler, eve kadar takip edip camdan içeri girmeye çalışmalar, polise şikayet edeceğim deyince cebindeki kağıdı çıkarıp ''Edersen et benim raporum var, bir şey yapamazlar'' diyerek sırıtmalar, ''baban bekliyor gel gidelim'' deyip bir yerlere götürmeye çalışmalar, toplu taşımada dayamalar... Şu yaşıma kadar böyle onlarca şey yaşadım. Üstelik bunların neredeyse hepsi ben 18 yaşımdan küçükken başıma geldi. Ve hiçbirini aileme söyleyemedim.

Boyum yetmiyor tabii o zamanlar dolabın içine uzanmaya. Yerdeki tabureyi çektim ''Dur ben kaldırırım seni'' dedi. Taşın üstüne oturtacak sanıyorum ama oturtmadı. Taşla kendi kemikleri arasına sıkıştırdı beni. Öyle çok bastırdı ki kalça kemiklerim kırılacak sandım. Abi bırak deyince ''Hissediyor musun?'' demeye başladı. Ben bırak diye bağırıyorum o sürekli aynı şeyi tekrarlıyor:'' Hissediyor musun? Hissediyor musun?'' Ben ağlaya ağlaya hayır diyorum. Sanki hayır dersem vazgeçip bırakır diye düşünüyorum. Sonunda bağırınca ağzımı kapattı ve dedi ki ''Eğer birine söylersen abime söylerim anneni öldürür.'' Babam şehir dışında çalışıyordu o zamanlar. Annem de hamileydi. Söylemedim tabii ki kimseye. Ve çok enteresan bir şey oldu olaydan sora; bütün vücudum deri attı, göz kapaklarımdan ayak uçlarıma kadar. Öyle arındım herhalde.