The Smiths’in Hatful of Hollow Albümünü İnceliyoruz!
Hüzünlü sonbahar akşamlarının, platonik aşkların ve varoluşsal sancıların resmi sponsoru The Smiths'i hepimiz tanıyoruz. Peki grubun diskografisinde üvey evlat muamelesi gören ama aslında grubun ruhunu en iyi yansıtan o albümü ne kadar biliyoruz?
Bu sıradan bir "Best Of" albümü değil, grubun en "saf" hali!
Genellikle toplama albümler, gruplar para kazansın diye yapılır. Ancak Hatful of Hollow bu albümlerden biraz farklı. Bu albüm, grubun BBC Radio 1'de efsanevi radyocu John Peel ve David Jensen için kaydettiği canlı performanslardan oluşuyor. Yani o pahalı stüdyolarda günlerce süren cilalı kayıtlar yok. Her şey o an, orada ve kanlı canlı çalındı!
Kayıtlar o kadar hızlı yapıldı ki hata yapma lüksleri yoktu.
BBC stüdyolarında zaman kısıtlıydı. Grup, şarkıların çoğunu 'one-take' yani tek seferde kaydetmek zorundaydı. Johnny Marr’ın gitarlarının o meşhur, teneke kutudan geliyormuş gibi tınlayan (jingle-jangle) agresif tonu işte bu acele ve çiğlikten geliyor. Bu albümdeki What Difference Does It Make?, asıl stüdyo albümündeki halinden çok daha enerjik ve gerçek.
Kapaktaki o gizemli adam aslında Morrissey değil.
Kapağa baktığınızda gördüğünüz kişinin Morrissey ya da gruptan biri olduğunu sanıyorsanız yanılıyorsunuz. O Fabrice Colette adında o dönem tanınmayan bir Fransız model. Morrissey, bu fotoğrafı Libération gazetesinde görüyor; adamın duruşuna ve omzundaki Jean Cocteau çizimini andıran dövmesine hayran kalıp kapağa taşıyor. Tam bir estetik deha işi!
"How Soon Is Now?"ın o titreyen gitar sesi için stüdyoda saatler harcandı.
Morrissey ve o meşhur "işitme cihazı" estetiği...
Hatful of Hollow dönemi, Morrissey'in 'hassas dışlanmış' personasının zirvesiydi. Arka cebinde glayöl çiçekleri, kulağında ise ihtiyacı olmamasına rağmen taktığı bir işitme cihazı vardı. Neden mi? Çünkü o, sakatlığın ve muhtaçlığın da bir estetiği olduğuna inanıyordu. Albümün ruhu tam olarak bu: Hem çiçek gibi güzel, hem de kusurlu.
"William, It Was Really Nothing": Evliliğe yazılmış en kibar "Hayır" cevabı.
Şarkının Morrissey'in arkadaşı (The Associates grubunun solisti) Billy Mackenzie'ye yazıldığı dedikoduları yıllardır dolaşır. Şarkı, zorla normal bir hayata ve evliliğe hapsedilmeye çalışılan birine 'Yapma, buna değmez, hayatın bu kadar sıradan olmamalı.' diyen bir uyarı niteliğinde.
Neden bu albüm ilk stüdyo albümlerinden (The Smiths) daha çok seviliyor?
Grup, kendi adlarını taşıyan ilk stüdyo albümlerini yayınladığında prodüksiyonu çok düz ve ruhsuz bulmuştu. Hatful of Hollow ise tam tersi bir yapıda. Kirli, hızlı ve hatasız. Örneğin Hand in Glove şarkısı bu albümde çok daha vurucu duyulur. Smiths hayranları ikiye ayrılır ama büyük çoğunluk 'Hollow' versiyonlarını tercih eder.
Ucuz olsun, herkes alsın!
Albüm piyasaya çıktığında plak şirketi Rough Trade, kapağa bir not düşerek albümün 'Budget Price' (Bütçe Dostu) olarak satılmasını sağladı. Grup, hayranlarının cebini düşünerek bu ara albümü onlara bir hediye gibi sunmuştu. 1984 İngiltere'sinin işsizlik ve kasvet dolu günlerinde bundan daha güzel bir jest olamazdı.
"Please, Please, Please, Let Me Get What I Want": 1 dakika 50 saniyelik bir dua.
Şarkı ilk başta çok duyuluyor, değil mi? Hatta bir ninni gibi. Ancak bu şarkı aslında derin bir çaresizliğin ilanı gibi bir şey. Morrissey, şarkıda 'Hayatımda bir kez olsun, istediğim şeye sahip olayım.' diye yalvarıyor.
Şarkının sonunda duyduğunuz o hüzünlü ve güzel solo bir gitar değil, mandolindir. Johnny Marr, şarkıya o kırılgan havayı vermek için mandolin kullanmıştır. Şarkı 2 dakikanın altındadır çünkü Marr ve Morrissey, 'Söyleyeceklerimizi söyledik, uzatmaya gerek yok.' diyerek şarkıyı kısa kesmişlerdir. Kısa ama etkisi ömürlük.
"Heaven Knows I'm Miserable Now": İş buldunuz ama hala mutsuz musunuz?
Peki sizin favori The Smiths şarkınız hangisi? Yorumlarda buluşalım, biraz dertleşelim! 👇
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
Yorum Yazın