BABALAR GÜNÜNÜ BABASIZ GEÇİRMEK

Babalar gününü en acı babasını kaybetmiş olanlar yaşar değil mi? Ben tam olarak bu durumda değilim ama bende çok acı şekilde yaşıyorum bu günü. Neden mi?Anlatıcam tek tek içimdekileri dökmem lazım. Altta verdiğim şarkıyı da dinlerseniz sevinirim.

Bu gün benim için anlamsız. Belki de babam beni 8 senedir aramadığı içindir. Hiç aklına gelmediğim içindir. 8 sene be adam az insaflı ol ya. Annemle babam ben beş yaşndayken ayrıldılar. Annemle birlikte anneannemlerin evine yerleştik. Dayım, teyzem, dedem, anneannem, ben, annem baya kalabalık bir aile olarak yaşıyorduk. Ben arada babamın yanına gidiyordum. Köye babaannemlere götürüyordu beni. Amcamlar dedemler falan. O günler çok dert etmezdim hiç bir şeyi. Sanki hiç biri beni bırakmayacakmış gibi hissediyordum. Ah çocukluk. Hep öyle kalsam ya sanki hiç kimse beni bırakmayacakmış gibi hissetsem.

Yıllar geçti; ben büyüdüm, babama gidip gelmeye devam ettim. Yazları bir ay ondaydım. İzmirde çalışıyordu. Oraya gidiyorduk falan güzeldi o günler. En son beni almaya geldiğinde arabada benim olmam gereken yerde bir kız çocuğu ön koltukta da bir kadın vardı. Babam yolda 'Bu senin annen, bu da kardeşin' dedi. Kızın adını hatırlamıyorum. İyi anlaşmış gibiydik sadece aklımda o kalmış. Sude'ydi sanırım. Neyse. Babaannemlere gittik. Ertesi gün İzmir'e babamın evine gidecektik. Yolda babamın yeni eşinin annesigile uğradık. Hala daha pişmanım. çocuk aklımla o kadına 'anne', o kadının annesine 'anneanne', babasına da 'dede' demiştim. Aklıma geldiği zaman üçünün de yüzüne bakamam, başımı eğerim hala daha.

Ordan ayrıldık İzmir'e vardık. Ama babam farklı bir yola gitmişti. Şehrin ters ucuna gidiyordu. Bir mahalleye geldik. İndik arabadan. 'Burası yeni evimiz.' dedi. Hiç sevmedim orayı. Eski evi avlu içindeydi. Aynı avluda bir ev daha vardı. Murat abim vardı orada oynuyorduk onla. mahallede oynadığım çocuklar vardı. Söz vermiştim onlara seneye geleceğim diye. Ses etmedim.

Yıl 2008 Türkiye Avrupa'da mücadele ediyor. Bizde heyecanla maçları izliyoruz. Hatırlıyorum. O evden de taşınmıştık. Yeni bir eve. Son gecemdi yarın babam beni eve götürecekti. Evin taşınmaısna yardım ettim falan derken akşam oldu. Bizim televizyon daha yerleşmediği için üst komşuda izleyecektik maçı. Yarı finaldeydik. Almanya-Türkiye maçı. Ah o maç yok mu. Meğer o maçı izlerken son kez sarılacakmışım babama.

Babam ertesi sabah beni anneannemlee getirdi. İçeri girmeden beni kapıda bıraktı 'Elveda.' dedi gitti. İlerde anlayacaktım elveda diyenin dönmeyeceğini. O yüzden sevdiğim kimseye elveda demedim ben. O olayı çözdükten sonra gitmesini istemediğim kimseye elveda demedim. Yukarı çıktım heyecanla. Oturma odasına geçtim. Cebimde babamın eşinin verdiği harçlık vardı. Alışmışım ya artık o kadına öyle seslenmeye annem parayı kim verdi dediğinde ' xsxsxs annem verdi' (kadının adını hatırlamadığım için öyle yaptım) dedim. Annem 'Kim?' dedi. Anlattım. İki gün konuşmadım annemle. Konuşamadım. O an anlamıştım yaptığım eşşekliği. Benim annem oydu. Beni hiç bırakmayan kişiydi benim annem. Şuan içeride yatan kişi işte benim annem. Başkası değil.

Sekiz yaz oldu neredeyse. Geçen yaz aradı. Ne dedi biliyor musunuz? 'Oğlum ben seni aradım ama annen göstermedi.' dedi. Bende ufacık çocuğum ya anlamıycam söylediği yalanı.

Şimdi en çok şu koyuyorbana. Belki bir kaç saat önce ikinci eşinden olan oğlunu aldı sevdi. Oynattı belki onu yatırdı sonra. bugün yapmadı belki ama daha önceden elbette yaptı. Hani o da kardeşim. Ona karşı bir kinim yokda. Babamın aklına gelmemem skouyor. Ona ihtiyacım yok ama eksik bir yanım hep.

Kısacası aranızda babası yanında olan varsa, hele ki yanında olup da küs olan varsa, babası sağ olupda uzak olan varsa ir arayın halini hatrını sorun. Yakınsanız bir sarılın ona. Baba önemli çünkü. Olmaması büyük eksiklik. Hadi eyvallah.