Çalışan Anne Babalar Yollarını Gözleyen Yalnız Çocuklar...

Günümüzde

çocuk yetiştirmek zor bir uğraş. Anne ve babalar işten omuzları çökmüş olarak

dönüyor ve çocuklarıyla pek az konuşabiliyor. Araştırmalar geçen yıllarla anne,

baba ve çocuk arasında anlamlı konuşma oranının azaldığını gösteriyor. Bu

durumda çocuklar onlarla en çok konuşan kişiden, televizyon ve bilgisayardan

hayatla ilgili malumatı derleyip toparlıyor. Bu da elbette başka sorunla

getiriyor beraberinde: anne ve babadan uzaklaşan çocuk ahlaki bir kılavuzluktan

da nasiplenemiyor. Pop kültürün gel geç doğruları çocuk ve gençlerde bir süre

sonra bir köksüzlük hissine dönüşüyor. Aile olmak ve tutunmak konusunda zorluk

çeken çocuklar, genç yaşlarına değdiklerinde, kendilerini nihilizmin zindanına

hapsediyor ”okusak ne olacak?”, “çalışsak ne olacak?”, tarzı yok sayıcı

tutumlar , şiddetin kolaylıkla bir dil haline gelmesi, uyuşturucu ve intihar

salgını gibi belirtilerle kendisini ifade eden nihilizm , ülkemizin genç

kuşlaklarını tehdit ediyor.

Anne baba, çocuk karşısında güçsüzleşiyor sınır

koyamayan ebeveynler sonunda çocuk diktatörlüğünde teslim bayrağını çekiyor.

Astığı astık kestiği kestik çocuk ve genç değer ve norm tanımaksızın büyüyor.

Modern hayat

bize ilişkinin değil işin öncelik olduğunu telkin ediyor, insanlara rehberlik

edecek değerler belirsizleşiyor ve giderek bir şüphe ve maddecilik çağında

yaşar hale geliyoruz. Giderek daha fazla anne , çocuklarını anaokuluna veriyor

veya bakıcıların yardımıyla büyütüyor. Anne ve babaların çok uzaklarda hep

meşgul olduğu evlerin yalnız çocukları , duygularını yerli yerince düzenlemeyi

öğrenemeden büyüyor. Bu yüzden günümüzde gençler arasında depresyon anti sosyal

edimler, intihar davranışı ve madde kullanımının yaygınlaştığını görüyoruz.

Erken dönemlerde anlamlı bir bağlanma ilişkisi geliştirememiş kişiler , başka

insanlarla özdeşim kuramıyor. Bu kişiler başka insanların gerçek duyguları

olabileceğini fark edemiyor ve bazen ölçüsüz saldırganlık gösterebiliyorlar.

İyi anne

babalar çocuklarını dinler, onlara dikkat eder, onların davranışlarını

biçimlendirir. Bedensel , duygusal veya zihinsel temas yoluyla çocuklarında iyi

duyguların oluşmasını sağlar. Bir dokunuş, bir gülümseyiş, duygu ve düşünceleri

kelimelere dökme tarzı çocuğun iç dünyasında yankılanır.