Bir Yeniden Doğuş Hikayesi: 22. yaş günümde kalp ameliyatı olmak

18 yaşında Denizli Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesine baş dönmesi, sebepsiz yere bayılma, mide bulantısı, sol kolumda durduk yerde uyuşma şikâyetleri ile kardiyoloji bölümüne muayene olmaya gittim. Bütün tetkikler yapıldıktan sonra kapakçıklarımda daralma olduğu ancak şu anda bir sıkıntı olmadığı kalbimin gelişimini tamamlayabilmesi için 30 yaşına kadar beklenmesi gerektiğini söylediler.  Ve yoğun bir ilaç tedavisi verdiler.

22. yaş günüme 2 hafta kala eşimin işi dolayısıyla hastaneye gittik. Aile dostumuz olan Kalp ve Damar Cerrahi Uzmanı doktorumuza eşim benimde muayene olmamı istediğini söyledi. Çünkü bayılmalarım, sol kolumun ağrıları ve kalp sıkışmalarım artmıştı. Doktor stetoskop ile sırtımı dinledi ve beni hemen kardiyoloji bölümüne gönderdi. Kardiyoloji bölümündeki doktor eko ile kalbime baktı. Hatta benim kaç yaşında olduğumu sordu ben 21 deyince şaşkınlık ve korku ile elindeki ekoyu düşürdü :D Kalbimdeki kapakçıklarımın çok çok çok daraldığını eğer derhal ameliyat olmaz ise ölebileceğimi söyledi. Tekrar aile dostumuz doktorun yanına gittik. Beni kendi mezun olduğu Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi’ne sevk etti.

Kalp ameliyatı ile ilgili bir bilgim yoktu. Sadece beyin ameliyatından sonra en zor ameliyat olduğunu biliyordum. Korkarım ve ameliyat olmaktan vazgeçerim diye eşim internete girmemi yasaklamıştı ve ameliyat hakkında hiçbir bilgi edinemiyordum. (Allah’tan yasaklamış :D) 1 hafta içinde 5 milyar para ve küçük bir bavul ile yola çıktık.

Denizli’ye geldik. Ailemin yanına eşyalarımı koyduğumuz gibi hastaneye gittik.  Profesör ile görüşme ayarladık. O da önce ekoya aldı. Ekoda kalbime bakarken ‘çocuğun var mı’ diye sordu. Bende ‘yok’ dedim. ‘Hadi ya’ dedi. Anlamadım tabi. Daha 21yaşında ne çocuğu diye düşündüm. Odasına girdiğimizde eşim doktor ve ben oturduk. Bize olan biten her şeyi anlattı. Kapakçıklarım çok kötü bir durumdaymış. Eğer 1 ay daha geç kalsaymışım ameliyat edilme şansım olmazmış. İki yol gösterdi. Ya domuz kapakçığı ya da metal kalp kapakçığı..

Domuz kapakçığı 7-8 sene dayanıyordu. Bu süreçte ilaç kullanmayacağım, istediğim gibi hayatıma devam edebileceğim ve çocuk doğurabileceğim. Ancak 8 sene sonra domuz kapakçığı eskiyor ve düzgün çalışmıyor bu yüzden tekrardan ameliyat olmam gerekiyor. Ve 2. Ameliyatta masada kalma riskim çok çok yüksek. 

Metal kapakçıkta ise ömrümün sonuna kadar comodin adında lanet bir ilaç kullanılacak. Her ay düzenli doktora gidilecek. Kan değerimin devamlı 2.00-2.50 arasında olması gerekecek. Düşük veya yüksek olursa doktorum değerin sonucuna göre ilacımı ayarlayacak. Metal kapakçık daha mantıklı gözüktü değil mi ?? Aslında değil. Çünkü comodin denilen ilaç eğer hamile kalırsam ilk haftadan itibaren çocuğu ya zihinsel engelli ya da bedensel engelli olmasına sebep oluyor. Bu yüzden comodin kullanan kadınlar eğer hamile kalmak isterse

clexane adında bir iğne vuruluyor. Ve bu iğne göbekten, bacaktan veya koldan vurulabiliyor. Ayrıca ne zaman hamile kalacağın belli olmadığı için belki 1 ay belki 1 sene boyunca bu iğneyi vurulabiliyorsun. Hadi hamile kaldın diyelim 9 ay boyunca bu iğneyi vuruluyorsun. Hadi onu da atlattın. Doğum esnasına geldik. Normal doğumu zaten kalp kaldırmaz. Sezaryen olmak gerekir. Sezaryende de kanımın durup durmayacağı belli değil. Yani iki ucu garip bir değnek. Hem kadının hem bebeğin ölüm riski var.

Doktorun yanından çıktığımızda sarsıla sarsıla ağlıyordum. Evli olmasaydım işim çok kolaydı. Çocuk zaten sevmeyen bir insandım ancak evliydim ve karşımdaki kişinin düşünceleri de önemliydi benim için. Onun için bir daha ameliyat olmak istemediğimi ve metal kapakçık taktırmak istediğimi söyledim. Eğer çocuk isterse boşanabileceğimizi ve ona hak vereceğimi söyledim. Ve bana ömrüm boyunca unutamayacağım ve her hatırladığım da o adama tekrar tekrar aşık olacağım kelimeler döküldü dudaklarından. ‘Sen benim miniğimsin zaten. Ben çocuk yerine seni okutur senin güzel yerlere gelmeni sağlarım. Benim için çocuk değil sen önemlisin’ dedi. Bunun üzerine söylenecek çok bir laf yoktu. O yüzden gittik 2’şer lahmacunla adana kebap söyleyip afiyetle yedik.

Doktora kararımızı açıkladık ve ameliyat günü aldık. 24 Nisan ! La diyorum bu gün bana tanıdık geliyor. Meğersem sonradan dank etti. Benim doğum günüm. 

Hazırlıklarımızı yaptık. Tabii kimse bana bir şey anlatmıyor ameliyat ile ilgili. 23 Nisan gecesi hastaneye yattım akşam 22.00 gibi hemşire geldi ilaç verdi. O gece bir şey yemedim. Sabah 7.30 da ameliyat için yeşil elbise giydim, sedyeyle ameliyathaneye aldılar. Sıra sıra dizilmiş insanlar vardı. Kaydımı yapıp beni de ameliyat olacağım yere götürdüler. Tam girerken bir hemşire erkek ‘aa sen çok gençmişsin’ dedi. Bende ‘evet 21 yaşındayım’ dedim. O da elindeki kağıda bakıp ‘bugün 22 yaşında oluyorsun vay be doğum gününde pasta yerine seni mi kescez’ dedi. :X Sonra ben pis pis bakarken değişik değişik aletleri görünce tırstım hadi dedim bayıltın artık beni. Sonra anestezi uzmanı güldü. ‘Say bakalım’ dedi. 1,2,3,4,5…………………

Gözlerimi bir açtım göğsümde çok büyük bir ağrı var. Öküz değil bildiğin gergedan oturmuş üzerimde canı az önce sıkılmış kalkmış gitmiş gibi. Tam eşime sesleneceğim yok sesim çıkmıyor. Hayır dedim. Yoksa ses tellerimi ellediler mi??? Bir kolumda 2 iğne, diğer kolumda 3 iğne vardı. Boynumda iğne takılı ve üst tarafım hareket edemiyordu. Tam olarak resimdeki manzara içerisindeydim. Bende bacağımı kaldırdım ve çizgi filmlerde beyaz bayrak sallayanlar gibi ayağımı sallamaya başladım. Hemşire geldi ‘ağzında boru var. Konuşamazsın hareket etme dikişlerin açılmasın’ dedi. 2 gün yoğun bakımda yattım. Sonunda 2 göğsümün ortasına doğru 2 tane ortalama 2 parmak kalınlığında direnleri çektiler. Yoğun bakımdan çıkınca rötgene götüdüler içimde herhangi bir şey unutmadıklarını kontrol için.  Servise çıkınca kapıda kocaman bir yazıya karşılaştım. 'Aramıza hoş geldin şuşum. Doğum günün kutlu olsun!' Ve böylece doğum günümü 3 gün sonra kutlamış olduk hastane odasında

Kapıda 

Allah’tan ameliyattan sonra doktor diyet vermedi. Tek kişilik odada kalıyordum ve lahmacunlar geldi kebaplar gitti. Künefeden meyveye.. Her şeyi yedim 1 hafta boyunca. Her gün pansuman için asistan geliyordu. Ben iki göğsümün ortasında göbeğime kadar öyle bir yarayla karşılaşmaya hazır olmadığım için yaraya bakmıyordum. Ancak 4. Gün pansuman esnasında asistanı bir hemşire çağırdı ve beni yaram açık bir şekilde bıraktı gitti. Abime sordum nasıl görünüyor diye bence bakma dedi. Sen misin onu diyen 3e kadar saydım ve bir baktım ‘AAAAAAAAAAAAAA’ diye bağırdım!!!!! Bu nasıl bir şeydi? Bu yara geçer miydi? Peki bikini? Ya dekolteli kıyafetlerim?? İşte kadın aklı.. :D Göğsümü metal zımbalarla birleştirmişlerdi.

Hastaneden 1 hafta sonra çıktım. 2 ay boyunca evde annem baktı. Her hafta ınr testi için doktoruma gittim. Daha sonra yaşadığım yere Çanakkale’ye geldim. Burada da eşim baktı. 4ay boyunca ne temizlik yaptım ne çamaşır yıkadım ne de yemek yaptım. Sürekli yattım. Düzenli yürüyüşler yaptım. 1 sene 5 ay oldu ameliyat olalı.. Ve eskiye göre çok iyiyim. Yeniden okula başladım. Yeni hayatıma göre bir meslek seçtim.(Önceden gastronomi ve mutfak sanatları okuyordum) Çocuk konusunda da çok araştırma yaptım ve genetik profesörüyle görüştüm. ‘Sen kafana takma çatır çatır doğurturum ben sana çocuğu’ dedi. :D

Bu arada ben eşimin merhamet, sevgi ve sadakatini bir kez daha tatmış oldum. Birbirimizi kaybetme korkusu bizi birbirimize daha da bağladı. Ve metal kapakçıklarımın sesini her duyduğumda (evet metal kapakçıklarım şıkşık şıkşık diye ses çıkartıyor) Allah’a şükrediyorum. Bana yeniden doğuş şansı verdiği için.

Bu arada 'Avake' filminiz izlememenizi tavsiye ediyorum :D İyiki eşim ameliyattan önce ameliyatla ilgili araştırma yapmamı yasaklamış. Ameliyattan sonra hemşir bir arkadaşımın ameliyatta yapılanları anlattığında sanki tekrar öldüm dirildim.