Kafesini Fark Et! - 3 Yıldır Dünyayı Gezmek

3 yıldır dünyayı geziyorum. Bugün, sessizce gün batımına karşı geriye yaslanıp biraz iç geçirdim. Hissettiklerim öyle yoğundu ki damarlarımdaki kanın akışını hızlandırdı, duygulandırdı, heyecanlandırdı. Öyle günler yaşandı ki, bunlar ancak yaşanabilirdi. Zor da olsa hissettiklerimi sizinle paylaşmak istiyorum.

Tam olarak kendimi, kendi yazdığım bir filmin başrol oyuncusu gibi hissediyorum. Yola sistemin bana dayattıklarını kabullenmemek için, özgür bir hayat istediğim için ‘’dibine kadar yaşamak’’ için çıktım. Kocaman şehirlerde sorguladığım ama bir türlü cevabını alamadığım soruları cevaplamak için çıktım. Aylar geçti tamamen özgür bir adam olarak onlarca ülke geçtim, yüzlerce farklı duygu ile sayısız macera yaşadım. Bu süreçte soruların bir çoğunu çoktan cevaplamıştım. 

Dünyanın farklı yerlerinde birbirinden farklı binlerce insanlarla tanıştım. Büyüleyici doğa olaylarına şahit oldum. Fas’ta Sahra çölünde sonsuzluğu görüp, Endonezya’nın bir yanardağında sonun ne kadar yakın olduğunu anladım. Huzur ne demek Japonya’nın bir köyünde gördüm. Ölüm ile Yaşam arasındaki tarifsiz çizgiyi Hindistan’da hissettim. Gerçekten eğlenmek, hiç susmadan sabahlara kadar kahkaha atmak ne demek Tayland’da yaşadım. 

Yaşanan her şeyin küçük detaylarında saklı kocaman başlıkları bunlar. Bunlar neden bu kadar yoğun duygular biliyor musunuz? Çünkü ben gezmeye değil yaşamaya çıktım. Hindistan’dan sonra kendime çizdiğim yol tamamen bundan ibaretti. 

Aylarca otostop çekerek onlarca ülkeyi yalnız başıma geçerken bir an bile verdiğim karardan pişman olmadım. Öyle şeyler yaşıyordum ki kimseye anlatamacağın küçük mucizelerle doldu taştı tüm anılarım. Ruhum sanki tam olarak benimle idi. İç konuşmalarım sesi öyle yükseldi ki adeta kendimle yakın arkadaş oldum. 

Bu yolda param yoktu ama müthiş bir aşkla seyahat etmek istiyordum. Paranın varlığı yada yokluğu bir anlam ifade etsin istemiyordum. Yolda para kazanmayıda öğrendim, harcamayıda. Paramın olduğu zamanlar her şey güzelleşmedi sadece işler biraz daha kolaylaştı. Ben güzel olandan yanaydım yani zor olandan. Kendi gömleğimi dikiyordum, kendi çizgilerimi oluşturuyordum. Bunları sadece kendi gözlemlerimle, hayata bakış açımla yapıyordum. Bu süreçten sonra verdiğim kararlandan birisi de iyi bir ışık ustası olmak istediğimdi. İyi bir fotoğrafçı olmak için elimden geleni yapmaya karar verdim. 

Kötü bir mühendis olmaktansa iyi bir ışık sanatçısı olmak benim için çok daha heyecanlıydı. Daha çok gözlem yapmaya başladım. Yaşadıklarımı üçüncü bir gözle izlemeye başladım. Yolun çok daha başında olduğumu hissetmem, gidecek yol olduğunu gösterdiği için daha çok heyecanladım. 

Şimdiye kadar 33 ülke yüzlerce şehir gezdim. Gezdim denirse işte, yaşadım diyorum ya. O yüzdendir yola aşık oldum ve tüm bunları sürdürebilir bir hale getirmek istedim.  Tüm bunları daha derinden ve sürekli yaşamak istedim. 

Eh böyle bir yola girmek de kolay olmuyor. Sen çok değiştin, yolundan saptın, yol felsefesini unuttun diye söylenenler oluyor. Yolu ve yol felsefesini bu kadar uzun süre yalnız seyahat etmiş biri olarak iyi anladığımı düşünüyorum. Buna da kimsenin zarar vermesini istemem, elimden geldiği kadar da izin vermem. Tüm bunları neden anlatıyorum sence? Kafesten çıkmış bir genç olarak, kafesin kenarına gelipte zincirini kırmak istediğimi anla diye. Kafesini fark et! 

Bugün Türkiye’de 100 binlerce sadık takipçim var. En iyi seyahat blog yazarlarından biri oldum. Milyonlarca izlenen videolarım oldu. Birbirinden farklı fotoğraf yarışmalarında ödül kazandım. Onlarca marka ile iş birliği yaparak dünya turuma devam ediyorum. 

Bunların her birisi belki gurur duyulabilecek şeyler. Ama konu bu değil. Bu sadece bir sürecin başlangıcı. 20’li yaşlarda hayatını istediği gibi yaşamak isteyen bir gencin, yaşam serüvenin başlangıcı. 

Müthiş bir macera böyle başladıi katlanarak büyüyor! Maceramı takip etmek istersen aileme sende katıl. @yolgunlukleri

Emre Durmuş