Gypsy Gaia

Okuduğumuzu anlamak da zor değil aslında. Babasız büyüyenler ile empati kurmama gerek yok benim. Ben de babasız büyüdüm zaten ve bu gereksiz acitasyonlarla dolu videonun gerçekleri yansıtmadığını söylüyorum. Bırakalım bu "benim de yetim arkadaşlarım var hepsi bik bik bik insanlar" geyiğini. Babasız, annesiz büyümek, evladını kaybetmek pazarlanılabilir bir içerik değil.

Haaaaaah bi babasız büyüyeni övmediğiniz kalmıştı. Lan bi bırakın artık, salın oğlum, yeter la yeter tespit kustuk. Şu konuyu bari malzeme yapmayın. Bari metni babasız büyüyene yazdırsaydınız. O İŞİN ASLI HİÇ DE ÖYLE DEĞİL ARKADAŞLAR İNANMAYIN. Hiç de üçüncü sınıf duygusal film tadında yaşamıyoruz hayatı. Yardım da alıyoruz büyürken, okurken ya da nefesimizin yetmediği işin altından kalkmaya çalışırken. Öyle bir anda ders de çıkarmıyoruz, yaşıyoruz hayatı, bol bol hata yapa yapa alıyoruz dersimizi. Başarılarımız karşısında layığıyla şımarıyor, en içimizden “olley be!” diyerek havalara da zıplıyoruz. Gidene dur dediğimiz de oluyor, gidenin ardından acı da çekiyoruz. Kalbimiz atmaya devam ediyor babamız ölse de. Her şeyi yapıyoruz da sizin şu “babasız büyüyen güçlü durur, dünyaları yüklenir omuzlarına da gık demez” önyargınızı bi aşamıyoruz, altında kıvranıyoruz beylik laflarınızın, ipe sapa gelmez tespitlerinizin. Onu nasıl yapsak?