Kafa Sondajı 16 - Bazı Müzikler Ruhun Zehirli Gıdası, Mercury ve Müslüm Kardeşliği, İntihar Senfonisi
Baştan anlaşalım, birbiriyle bazen alakalı, çoğu zaman bağlantısız konulardan bahsedeceğim, aşağıdaki satırlar bir köşe yazısı sayılabilir. Sonra 'Ne okudum ben ya?' demeyin, ne okuduğunuzu bilin.
Kafa Sondajı'nın 16. faslında yine birçok meseleyi kafaya taktım.
Biraz geriden takip ediyorum, kabul: Müslüm'le aynı zamanlarda vizyona giren, Freddie Mercury'nin biyografisi tadındaki Bohamian Rhapsody'i mutlaka duymuşsunuzdur.
Aynı dönemlerde vizyona girmiş olmalarıyla ilintili olsa gerek, önce filmler ardından da konu aldıkları kişiler son dönemde sık sık yan yana getirildi. Daha önce hiç yan yana gelmemişlerdi aslında, hayat serüvenlerine bakıldığında belki de karşılaştıkları sınavları atlatırken iyi dost olurlardı, bilemiyoruz.
Aralarında benzerlikler elbette var, ikisinin de toplumun 'olmaz' dedikleriyle derdi var. Müslüm Gürses giyimiyle rest çekiyor, Freddie Mercury tarzıyla. Tabii vücut dilleri de akıcı, o dili bilmeyenlere bile bir şeyler anlatıyor.
Derler ya "Derdimi anlatacak kadar dil biliyorum." diye, onlar tam da dertlerini anlatacak kadar vücut diline hakimler.
10'dan fazla kedisi olan ve tutkusunun bir bölümünü onlara vakfeden Mercury Delilah şarkısını onun bir parçası olan kedilerine ithaf etmişti. Peki Müslüm Gürses? Türkiye'de biyografilerde dramatik vurgulardan hayvan sevgisine pek alan kalmadığından onun kedilere olan bakışını pek bilemiyoruz. Muhtemelen seviyordur, tıpkı yıllar evvel Van kedilerinin onu sevip onun sesiyle sakinleşmeleri gibi.
Müslüm Gürses dinletildiğinde kedilerin sakinleşiyor olmasına şaşırmadım fakat oradan oraya koşturan kedileri sakinleştirmek için kimin Müslüm Gürses dinlettiğini birkaç dakikadır düşünüyorum.
Madem müziğin damarlarında dolaşıyoruz, yolumuzdan sapmayalım.
Şöyle bir söz vardır, çoğu zaman endişe denizinde yüzerken kendimizi müziğe sarılmış bulmamızla ilgilidir:
'Müziğin tatlı uyumu bizi keyiflendirmenin yanı sıra birçok farklı şekilde etki eder. Solgun ruhumuzu şenlendirir, yüzümüzdeki endişeleri siler, çatılmış kaşlarımızı yumuşatır, neşelendirir; dünya üzerindeki bütün hoş şeyler içinde insan kalbini daha fazla mutlu eden ve canlandıran bir şey yoktur.'
Şimdi, gül kokan, üzerinde kelebekler uçuşan bu genellemeyi bir kenara bırakalım. Dik oturalım, doğruları konuşalım.
Aradığımız huzuru karşımıza çıkaran müzik oradaysa dinleyenleri intihara sürükleyen cam armonika da burada.
Benjamin Franklin'in icadı bu enstrümanın sesi evde yükselirken eşi bu seslere meleklerin müziği demeye cüret etmiş fakat bu sesler insan kulağının başarıyla algılayamadığı bir aralıktaymış. Algılayamadığı için mi meleklerin müziği demiş bilemiyoruz fakat dinleyenlerde yarattığı duyma problemi önceleri baş ağrısı ve bayılmaya sebep olsa da işlerin rengi biraz değişmeye başlamış.
Meleklerin müziğini icra eden, cam armonika virtüözü Marianne Kirchgessner bir gün şüpheli biçimde ölü bulunmuş.
Bu ölümün şüpheli değil şüphesiz bir ölüm olduğu ve müsebbibinin de cam armonikanın o sinir sisteminin dengelerini bozan sesleri olduğu söylentisi yayılmaya başlamış. Hatta enstrümanı yasaklamayı bile düşünmüşler fakat çabucak vazgeçilmiş zira elde somut bir kanıt yokmuş.
Uzun lafın kısası insanlık olarak bir gün oturup 'ruhun gıdası olan müzikler' veritabanını güncellesek iyi olacak. Her müzik bir değil. Bu arada isimlerini o kadar andık, listeye Freddie Mercury ve Müslüm Gürses'i eklemeyi unutmayalım.
Meleklerin müziğinden intihar senfonisinin icracısına evrilen cam armonika hakkında biraz daha okuyalım.
Cam armonikaya 'cani' demekte aceleciyseniz Herbert Mullin'in hikayesine bir göz atın.
Kafa Sondajı'nda önümüzdeki hafta yine sondaja devam edeceğiz. Bu sondajın dansı Dünya Cam Armonika Üreticileri Birliği'nin desteğiyle gelsin.
Takipte kalınız, sevgi dolu selamlar!
Yorum Yazın