Ahmet Ümit'in Yeni Romanı Raflarda Yerini Aldı: 'Elveda Güzel Vatanım'
Ahmet Ümit’in İttihat ve Terakki’nin 20 yılını ele aldığı yeni romanı 'Elveda Güzel Vatanım' bugün raflardaki yerini aldı.
Polisiye roman dendiğinde akla ilk gelen Türk yazarlardan olan Ahmet Ümit, yeni kitabında bir asır geriye gidiyor.
Ahmet Ümit’in yeni romanı İttihat ve Terakki’nin 20 yılını ele alıyor. Cumhuriyet Gazetesi'ne verdiği röportajda ele aldığı dönemin günümüz Türkiye'sine benzediğini ve en tehlikelisinin içimizdeki faşistler olduğunu belirterek 'Çünkü en yıkıcı onlar, şiddeti olağan hale getiren de onlar...' diyor.
Ahmet Ümit, neredeyse her kitabıyla çok satanlar listesinde yerini almayı başaran değerli yazarlarımızdan biri.
En son “Beyoğlu’nun En Güzel Abisi” romanı yayımlanan Ahmet Ümit'in kaleme aldığı kitaplar arasında Beyoğlu Rapsodisi, Şeytan Ayrıntıda Gizlidir, Sultanı Öldürmek, Aşk Köpekliktir, Bab-ı Esrar, İstanbul Hatırası gibi pek çok bilinen eseri var.
Romanlarının yanı sıra "Masal Masal İçinde" adlı hikayesi kadar okuması da tatlı bir masal kitabı yer alıyor.
Ahmet Ümit'in annesinden çocukken dinlediği, daha sonra yarım yamalak hatırladıklarını annesinin hatırladıklarıyla birleştirerek yeniden yorumladığı enfes bir masal. Ahmet Ümit'in annesi de bu masalı bir masalcı kadından öğrenmiş.
Bunun yanı sıra başka bir masal kitabı olan 'Olmayan Ülke'yi de torunu Rüzgar'a ithaf ettiğini hatırlatmadan geçmeyelim...
Ahmet Ümit'in Balkanları gezerek kaleme aldığı kitabından bir bölümü de meraklı hayranları için paylaşalım:
“Selanik’teki evimin balkonu zannederim çok daha genişti bu odanınkinden… Zannederim derken içim acıyor, insan doğduğu şehri, yaşadığı evi unutabilir mi? Elbette unutamaz ama detaylar siliniyor işte birer birer. Ölüm, şehirlerimizi kaybetmeyle başlar… Kim söylemişti bu cümleyi hatırlamıyorum, ama doğru olduğu kesin, doğru lakin eksik. Ölüm, şehirlerimizi kaybetmeyle başlar, vatanımızı kaybetmemizle neticelenir, can vermek ise sadece aciz bir finaldir. Şu anda, kabusu andıran o duygu kemiriyor içimi. Şehrimi çoktan yitirdim, sıra vatanıma geldi. Belki onu da çoktan yitirdim ama farkında değilim…
Sahi nedir ülke? Ülke değil vatan. Bir toprak parçası mı sadece, belki uçsuz bucaksız denizler, derin göller, yalçın dağlar, verimli ovalar, yemyeşil ormanlar, belki kalabalık şehirler, tenha köyler… Hayır, bütün bunların ötesinde bir anlam taşır vatan. Ne sadece toprak parçası, ne su havzaları, ne ağaç silsilesi… Annemizin şefkati, babamızın saçlarına düşen ak, ilk aşkımız, doğan çocuğumuz, dedemizin mezarı, korkaklığımız ve kahramanlığımızdır vatan… Vatanı olmayan insanın hayatı da olmaz. Bir vakitler zihnim, kalbim bu fikirlerle doluydu. Şimdi? Şimdi bilmiyorum…
Evet, nasıl ki o koca vatan parça parça dağılarak yok olmaya yüz tuttuysa, fikirlerim, ideallerim, amaçlarım bütün bir hayatım eriyip yok oluyor. Endişelenme, henüz bedenim yerli yerinde, ne var ki ruhum epeydir can çekişiyor. Bu o kadar acı verici ki, bazen neden uzatıyorsun bu işkenceyi diyorum kendime. Bazen kendi elimle son vermek istiyorum bu hazin maceraya. Sonra vazgeçiyorum. Ölümden korktuğumdan değil, yaşamayı sevdiğimden de değil, sadece o tuhaf merak duygusu yüzünden. Ama belki de bütün bunlara gerek kalmayacak, ülkenin yeni sahipleri son verecekler yorgun bedenimde hala çarpmayı sürdüren inatçı kalbimin çırpınışlarına. Bu ihtimal kuvvetle muhtemel… Arkadaşlarımın başına gelen, zannederim benim de başıma gelecek. Ya karanlık bir köşede kafama sıkılmış bir kurşunla ya da ustaca tezgahlanmış bir mahkeme kararıyla yağlı ilmeğin ucunda can vereceğim. Hissediyorum her an, her saat, her gün çember daralıyor. O yüzden yazıyorum bu satırları sana. Buna hakkım olmadığını biliyorum, fakat inan bana, başka çarem yok.”
Onedio & yenicikanlar.com