Tedavilerin Bugünkü Gibi Başarılı Olmadığı 1900'lerin Başında Akıl Hastası Olmak Nasıldı?
İnsanlık, geçmişte akıl hastalarını tedavi etme konusunda günümüzdeki kadar başarılı değildi. 1900'lerde zihinsel bir sorun yaşadığınızda yapılan tedavilerle durumunuzun düzelmesi imkansızdı. Ayrıntılar için buyurun...👇
18. yüzyılda Batı Avrupa'da akıl sağlığı sorunları yaşayan kişilere saygılı davranılması ve özen gösterilmesi gerektiği fikri yaygınlaştı.
Aileler hastaları toplumdan uzaklaştırmak yerine, onlarla ilgilenmeye başladılar. İnsani bakım içeren tedavi yöntemleri Amerika'da da arttı. Ancak hastaların bir kısmı hastaneye yatırılarak tecrit edildi. Bazı hastaneler güzel bir bakım sağlarken, diğer tarafta insanlar hasta kişilere şeytan çıkarma ritüelleri uyguluyordu.
1800'lerde büyük ruh sağlığı kurumlarının sayısı artmaya başladı.
Hem Batı Avrupa'daki sanayi devrimi hem de Amerika'daki iç savaşla birlikte, hastalıklarda büyük bir artış görüldü. Ancak çoğu aile akıl hastası akrabalarına bakacak yer ve zamana sahip değildi. Çözüm olarak akıl sağlığı hastalarının kalabileceği akıl hastaneleri kuruldu.
Akıl hastaneleri hastaları tedavi etmekten ziyade hastaları toplumdan uzaklaştırma amacını taşıyordu.
Ayrıca akıl hastalığı olan kişilerin, diğerleri için bir tehlike oluşturduğuna inanılıyordu. Akıl hastaneleri hızla aşırı kalabalık hale geldi, yeterli fon yoktu ve personelin çoğu hastalarla nasıl başa çıkacağını bilmiyordu.
1800'lerin sonlarında, doktorlar akıl hastanesindeki hastalar üzerinde test etmek için yeni tedaviler uygulamaya başladı.
Bu hastaneler kısa sürede kötü muamele ve istismarla dolu bir hapishaneler haline geldi.
1900'lerin başında akıl sağlığı sorunları yaşayan biri büyük olasılıkla hastaneye kapatılmıştı. Hastaların yaklaşık yüzde 70'i hastaneye kapatılmak istemiyordu.
Bu insanların toplumdan ayrışması gerektiği fikri baskın olduğundan hastaların çoğu hastaneye kabul edildi. Aşırı kalabalık odalarda kalıyorlardı. Mahremiyet ve hijyen yoktu. Çoğu hastanede beslenme şartları kötüydü. Neredeyse her oda kilitliydi ve pencerelerin hepsinde parmaklıklar vardı.
Bazı hastanelerde personelin hastalardan pek de farklı olmadığı söyleniyordu. Hastalarla aynı giyiniyorlardı.
Bazı vakalarda bu durum, hastaların personelmiş gibi davranmasına neden oldu. Akıl hastanelerinin hastaları daha dengesiz hale getirdiği ortadaydı. Ayrıca personelin hastalara cinsel istismarda bulunduğuna dair birçok rapor var.
Bu dönemde akıl hastanesindeki hastalara birçok acımasız ve yanlış tedavi uygulandı.
İşte bu tedavilerden bazıları:
Lobotomi: Beynin belirli kısımlarını/bağlantılarını kesme ve çıkarma uygulaması.
Nöbet tedavisi: Bir hastanın nöbet geçirmesine neden olmak için ilaç kullanımı.
İnsülin koma tedavisi: Hastaları düşük kan şekeri komasına sokmak.
Ateş tedavisi: Hastaların ateşinin çıkması için sıtmaya neden olan parazit verilmesi.
Buz banyoları, izolasyon ve fiziksel kısıtlamalar...
Birçok hasta bu gibi tedavilerden sonra kalıcı hasar gördü veya öldü. 20. yüzyılın sonlarında, Freud'un konuşma terapisi gibi daha insancıl terapi yöntemleri uygulanmaya başlandı.
Yorum Yazın
Asıl hasta olan personel
Cin var diyenle o dönem arasında ki 7 fark