Serda Kranda Yazio: Babaannemin Komşusu ve Sisifos

Babaannem ve oldukça yaşlı komşusu bir sabah kahve sohbeti yapıyorlardı. Ben o dönem henüz üniversite öğrencisiydim. Bir yandan gizlice onları dinliyor, diğer yandan da kitabımı okuyordum. İhtiyar komşu şöyle dedi, “Her gece kederle uyuyup, her sabah neşeyle gözlerimi açıyorum.” Babaannemse buna çok şaşırdı, “Kız sen delirdin herhalde, o da nerden çıktı?” Ve komşu bugün beni hala çok şaşırtan ve üzerinde düşündüren şu cevabı verdi, “Gece uykumda ölmekten çok korkuyorum. Sabah uyanınca da oh, ölmedim diye seviniyorum.”

Albert Camus, Sisifos Söyleni’nde intiharı ele alır. Böyle bakınca “Aman şimdi içimizi mi karartacak bu kız?” diye düşünebilirsiniz ama hayır, zaten kitap her ne kadar merkezine intiharı alsa da sayfalar ilerlediğinde karşınızda olan şeyin rengarenk bir yaşam çiçeğine benzediğini görebiliyorsunuz. Ya da ben çok iyimserim, bilmiyorum. Camus kitapta, “Yaşama nedeni denen şey, çok güzel bir ölme nedenidir de” der. Ben de bunu tersine çevirdim ki bir iyimser olduğumu söylemiştim: Ölme nedeni denen şey, çok güzel bir yaşama nedenidir de…

Peki ama bu hikâyeyi bu kadar çekici kılan ne? Biliyoruz ki hayat dediğimiz şeyin sağı solu hiç belli olmuyor. Bunca hengame, bunca debdebe, bunca arbede… Hayat ile memat. Güzel ile tiksinç. Zafer ile yenilgi. Lanet ile lütuf.  İnsanın uçlar arasındaki salınımı… Ve her şey çok kişisel.  Her macera biricik. Her motivasyon kendi yaşama sevincini ya da çekip gitme arzusunu içinde saklıyor. 

Her şey çok güzel olacak ile bunlar daha iyi günlerimiz önermelerinin her ikisi de şüpheye açık. Demek ki kendimize şüphe ile inançtan oluşan güvenli bir çember edinmeliyiz, içinde ıslık çalarak yaşayacak. Ki sabahları sevinerek uyanalım.