Ne İstediniz de Vermedik?
Uzun zamandır bu kadar üzgün hissetmemiştim. Sanırım en son bu kadar üzgün olduğumda Maraş depremi olmuştu. Neyse, benim kişisel üzüntümden bahsetmenin sırası değil. Ama yine de bugün, bugün olanlardan bahsederken ister istemez kendimden, neslimden, atalarımdan ve benden sonraki nesillerden bahsetmek zorundayım. İki yaz önce ablam ve iki arkadaşıyla birlikte Levent Yüksel’in konserine gittik. Konser “Ya Sonra” ile başladı. Şarkının ilk sözleriyle birlikte bütün Açıkhava hep bir ağızdan söylemeye başladı. Bu, konser boyunca devam etti. Ben de tüm konser boyunca ağladım. Hatta öyle lüzumsuz yere ağlıyordum ki ablam en sonunda “Sen niye ağlıyorsun bu kadar?” diye sormak zorunda kaldı. Ben de ona “Bize ağlıyorum.” dedim. Gerçekten de öyleydi. Bize ağladım. Kendi neslime. Konserde 2 saat boyunca her şarkıyı ezbere bilen 4500 kişinin çocukluğunu, gençliğini, ilk yetişkinliğini ve şimdiki halini biliyordum. Kendimden biliyordum.