Meltem Farah Konyalı Yazio: Allah'ın İpi

Hapnullah…Yıllar evvel salonumun koltuğunda aylardır bel rahatsızlığımdan yürüyemeyecek kadar zor durumda, üzerimdeki ağır yükün altında ezilmiş, kaldıramamış, aciz ve çaresiz hissederken yakaladım Allah’ın ipini…Bel ağrısı, yürüyememek bahanesi asıl altta yatan çaresizlik hissi ve yükün altında ezilme hissi beni darmaduman etmişti.Daha uyanmakta olan bir ruhtum ve nasıl çıkabileceğim konusunda hiçbir fikrim yoktu.Saatlerce ağlayarak yastığımı ters yüz etmek ritüelim olmuştu.Sınavım zor ama bilgim kısıtlı, hiçbir hazırlığım da yoktu.Ansızın “Çıkarın kağıtları ,sınav var…”der gibi hayat beni zamansız ve hazırlıksız yakalamıştı.Örnek hayatım, konforum ve refahım bir anda darmaduman olmuş, paranın, gücün benim için hiçbir şey satın alamayacağını zor bir deneyimle anlamıştım.O an çaresiz ve dipteydim.“Ben bile isteye kimseyi kırmadım, incitmedim…Kimseye zarar vermedim, kandırmadım, aldatmadım.Hep senin seveceğin, annemin, babamın örnek kızı, örnek insan olmaya canla başla çalıştım.Öyle örnek olmaya çalıştım ki bu yolda kendimi, isteklerimi bile unuttum.Nefsimi köreltmeye çalıştım, bilerek yanlış yapmadım…Yapabildiğim kadar ibadeti kendimi bildim bileli yaparım kabul etmişsindir umarım…Farkında olmadan günahlarım, yanlışlarım olmuştur elbet, onlar için de özür dilerim ve beni affet lütfen…Allah’ım! Bu benim kaldırabileceğimden çok fazla oldu…Ben yenildim, ben ezildim.Ben kendimi hep çok güçlü zannettim, kendime, parama, konumuma, çevreme, aileme hep çok güvendim…Ne kadar da boşmuş oysa…Güvendiğim sensin.Hiç de güçlü değilmişim bak, dünyadaki en güçsüz ve aciz benim şu an…Römorkla param olsa yığsam ne fayda çevrem, konumum, ailem yetersiz.Ne kadar da büyütmüşüm onları ve kendimi gözümde…Ben dipteyim…Ben çıkamam…Bir ipin olsa tutsam ve sen çıkarsan…Dipten çıkaran sensin…Bir tek sana güvenirim, tek dayanağım sensin…Koca evreni anda yarattın, bu durumu da anda çözebilen sensin…Kendimi , sahip olduğum zannettiklerimi gözümde büyüttüğüm için özür dilerim, beni affet ve seni çok seviyorum.Beni sen çıkar, beni sen tut, beni sen sar, beni sen sarmala, bana sen sarıl…Ben acziyetimi kabul ettim ve sana sığındım ve çözecek tek güç sensin geç de olsa öğrendim, fark ettim.Ne kadar da ezbere sevmişim seni…Sana dua ederken hep ezbere ve hissiz…Tüm bu ezbere ,hissiz dualarım için de özür dilerim.Hayatta her şeyim varken arada olmayan tek bir şeyi dilime dolamış, pelesenk etmişim…Özür dilerim, beni affet, sen affetmeyi seversin…Ben çıkamam, yetersiz, aciz, çaresizim… Sen çıkar, sen tut beni, sen sar beni, sen al beni yukarılara koy beni, sen kurtar beni…Mucize sensin, mucizeler senin için sıradan ve normal… Benim için şimdi, şu anda acil mucize yarat lütfen…Ben aptala döndüm, ben paralizeyim, ben karar veremem, senin kararın olsun ve bu mucize olsun…Bana aptala anlatır gibi anlat, bana mesaj gönder, bana yol çiz ve bana ışık ol lütfen ki anlayabileyim.Ve öyle bir mucize olsun ki hiç yaşanmamış gibi olsun ve öyle mucize olsun ki bir filmde izlemişim gibi hatırlayayım ve bana ait hissetmeyeyim…Haftaya bugün burada gülmek istiyorum, gözümün yaşı dinsin, neşeliyimdir özümde bilirsin, lütfen rica ediyorum, benimlesin biliyorum…Ben seni hep çok sevdim…Sen bizi en çok sevensin…”Sonra…Sustum…Yavaşladım…Telefon çaldı ve telefonun ucundaki doktor arkadaşımdı.Bana operasyonun mecburi olacağını söyledi ve bir doktor ismi verdi “Alanının en iyisi “ dedi…Ve bu doktor benim komşum ve aile dostumdu.“Bu bir mesaj…” dedim ve içim rahat karar verdim.Değerli can parem, canım arkadaşım bana geldi ansızın haberi yoktu oysa…O da hastaneyi ayarladı “Olmaz yatıramazsın, dolu “demişlerdi oysa…“Doktor dolu almıyor yurt dışı seyahati var .”demişlerdi oysa…Can pareme “Bak her dilediğim oluyor ve çok hızlı çalışıyor, haftaya burada seninle gülüyor olacağız çünkü bunu da istemiştim.” dedim.Her şey mükemmel planda işledi ve her şey mükemmel şifa için özel dizayn edilmişti sanki…Hamd olsun demenin hissini yaşamıştım.Bir hafta sonra can paremle arka bahçemde kahkaha atıyorduk…Herkese mükemmel şifa diledim…Ruhumuz, bedenimiz, zihnimiz, hayatımız için…Allah’ın ipine tutun…Hapnullah…“O “seni çıkarandır…“O” herkes üzerinden sana dokunandır…“O” herkes üzerinden sana konuşandır…Ben bir kere tutundum “O” hiç bırakmadı ki…“O”na tutunduğun her alan güvenli alan…“O'na tutunan hiç yanılmadı ,hiç yenilmedi ki…Hatırla…Ruhumla, kalbimle çok özelimi sana açtım…Sen ağlama, sen benden önce öğren, sen acıma, sen mucizelere inan diye yazdım…Bilin istedim…Onedio okurlarım için…InstagramWeb

Meltem Farah Konyalı Yazio: Allah'ın İpi

Allah’la konuşmaya başladım…

Sen duaları kabul edensin…

Bitti, gitti ve mucize oldu…

Yorum Yazın