Bilgisayar ve cep telefonları bu kadar yaygın değilken mahallede oynadığımız sayısız oyundan biriydi misket. Hala bile hemen hemen her evin bir dolabında, çekmecesinde unutulmuş misketler bulunmaktadır.
Sizlere çocukluğumuzun bu zevkli ve basit oyununu hatırlatmak istedik. Tabii biraz da o günlerin özlemiyle. 
Yöreden yöreye değişmesi normaldi ama bazen aynı şehir içinde farklı mahallelerde bile değişik adları olurdu. Cicoz, bilye, bilya,mile, cilli, gülle, kemik, meşe, cıncık gibi adları bulunurdu.
Eskiden yuvarlak çakıllar ya da meyve çekirdekleri bilye olarak kullanılırken, 18. yy'da mermer bilyeler yapıldı. Ve daha sonra da demir ve cam bilyeler.
Bunları ortaya koymayı hiç istemez hatta kaybolacak ya da biri alacak diye cebimizden bile çıkarmak istemezdik.
Görünüş olarak da çok sade ve şık olurdu.
Genelde hafif eskimiş, kısmen hırpalanıp tırtıklı hale gelmiş olanlar seçilirdi. Çünkü gaflik ne kadar cillop gibiyse, o denli kontrolü zor olurdu. Bu misket ortaya en son konurdu. Kaybedince her şeyimizi kaybetmişiz gibi bir hisse kapılırdık. O bizim elimize en çok yakışan, uğurumuz, en değerlimizdi.
Hepsi en az 2 kişiyle oynanan basit ve zevki oyunlardı.
İlk atacak kişi baş neresi diye sorardı. Rakibi sağ ya da sol başı seçerdi. Söylenilen baştan vurulursa bütün misketler vuranın olurdu. Başa ne kadar yakın yerden vurulursa başın ters yönündeki bütün misketler yine vuranın olurdu.
Tasolar dik şekilde dizilir ve aynı şekilde misketle vurulmaya çalışılırdı. Şişe içeceklerin kapakları da aynı görevi görürdü.
Sonra herkes çukura eşit sayıda anlaşılan sayıda misketlerini koyardı. Çukura misketini ilk sokan oyuncu tüm misketleri alır ve oyun sonra yeniden kurulurdu.
Kaçar oynanacağına karar verildikten sonra üçgenin üç köşesine misket koyulur. Geri kalan misketler üçgenin içine rastgele dizilirdi. Atış yapılacak sıranın belirlenmesi için üçgenden 3-4 metre uzağa bir çizgi çizilir ona en yakın atandan en uzak atana atış sırası belirlenirdi. Oyunun amacı üçgenin içindeki misketleri vurarak dışarı çıkarmaktı. Eğer atış yaptığımız gaflik üçgenin içinde kalırsa mors olup, kazandığımız bütün misketleri geri koyardık.
Ütmek, yenmek manasındaydı. Kökmek de denirdi. Karşındakinden daha çok misket kazanmak, ondan daha fazla vurmak ve başarmak. Ütünce dünyanın en mutlu insanı olurduk. Ütülünce de kırtasiye ve bakkal yollarına düşerdik yeniden misket almak için.
Sonuçtan memnun olmayan ve oyunu kenardan izleyen mahallenin abileri gelip bütün misketleri alıp, havaya atarak kapıştırırdı herkesi. Sonra herkes alabildiği kadar misketi cebine atardı 3-5.
O mutluluğu görebilmek için küçüklüğünde bir kere olsun misket oynamış birine alın bir file misket hediye edin. Dünyanın en mutlu insanı olacaktır.
Herkesin evinde kıyıda köşede kalmış bilyeler muhakkak olacağı gibi koleksiyonunu yapanlar da hala var. Her görüldüğünde yüzde tebessüm bırakan küçük, renkli cam bilyeler.
Misket oyunu; arkadaşlık, dostluk, eğlence ve mücadele demektir. Hiçbir zaman unutulmaması ve hep birilerinin yaşatması dileğiyle. 
kuyu da rakip tanımam üterim pis üterim ama çok fazla ütersemde "tamam lan al bende daha bi bu kadarda evde var" diye geri verirdim. biz dizlerinde yarası eksik olmayan çocuklardık... en teknolojik şey uzaktan kumandalı arabaydı (kumandada arabaya kablo giden)
Bu oyunlar sezonluk olurdu. Sezonun başlangıcı bakkalcilarin misket satmasiyla başlar ve mahallede en çok misketı olan çocuğun zafer ilan edercesine misketlerini balkondan saçmasıyla biterdi. Sonraki sezonlarsa Sigara kağıdı, ilik(kapak) , taso, futbolcu kartları, artık hangisiyse devam edilirdi 😂
Daha Fazla Yorum Göster
ONEDİO ÜYELERİ NE DİYOR?
Yorum Yazın