2021'de UEFA Yılın Futbolcusu Olan Jorginho'nun Bugüne Kadar Kimsenin Bilmediği Dramatik Hayat Hikayesi
Odalarımız pis. Günde üç kez aynı yemeği yiyorduk.
Duşlarda kışın bile sıcak su yoktu.
Dışarıda yerel çeteler bizi soymaya çalışırdı.
Ama en kötüsü temizlikçi kadının çalışmayı bırakmasıydı. Bunu söylemenin güzel bir yolu yok ama tuvalete gittiğinde, değil mi? Ve sen iki numara mı yapıyorsun? Bu yerde, kağıdı tuvalete atarsan sıkışabilir, bu yüzden çöp kutusuna attın. Ama çöp kutusu birkaç hafta boyunca boşaltılmadığında, şey… evet, anladınız.
2021 yılı Jorginho için harika geçti desek yalan olmaz. Önce Chelsea ile Şampiyonlar Ligi'ni sonra da İtalya ile EURO 2020'yi kazandı. Ve en son da Chelsea ile UEFA Süper Kupa'nın sahibi oldu.
EURO 2020'nin en iyi orta saha oyuncusu olurken, UEFA Yılın Futbolcusu ödülünün de sahibi oldu.
Oldukça kariyerli ve başarılı bir sporcu olan Jorginho'nun oldukça dramatik bir hayat hikayesi olduğunu biliyor muydunuz pekii?
Hayat hikayesini kendi ağzından dinleyelim: 👇
“13 yaşımdayken Brezilya'daki Guabiruba futbol kampına gittim. Ailemden 100 mil uzakta yaşıyordum. 13 yaşındaydım dostum. On üç.
Bir günde 3 öğün aynı yemeği yerdik. Her gün askeri kampmış gibi antrenman yapar, 50 kişilik ranzalarda uyurduk. Tuvaletler pislik içinde olurdu, kokudan uyuyamazdık.
Ordu gibiydi. Günde iki kez antrenman yapın, sonra çalışın. Yan yana dizilmiş ranzalarda uyuyan elli oyuncu.
Gelmeden önce São Paulo'da üç kulüple görüştüm ama hepsi beni reddettiler, bu yüzden memleketim Imbituba'ya geri döndüm, bir İtalyan futbol menajeri beni yönettiği bu kampa davet etti. Orada başarılı olan oyuncuların İtalya'ya gitmek için küçük bir şansı olduğunu söyledi. Hangi çocuk Avrupa'ya gitmek istemez ki?
Bir gün temizlikçi kadın maaşını almadığı için işi bıraktı, bu yüzden bizi beşerli gruplara ayırdılar ve her birine bir temizlik günü verdiler. Ucuz tabi.
Ama bir gün bir grup temizlik yapmaya zahmet etmedi. Peki ertesi gün ne oldu? İkinci grup da zahmet etmedi. Bu haftalarca devam etti ve pislik birikti. Tuvaletler en kötüsüydü. Nefesini tutmak zorundaydın. Belki bu sizi şaşırtacak ama böyle yaşamak aslında bana normal geldi. Ciddi anlamda. İnsanların ne kadar kötü olursa olsun her şeye uyum sağlayabileceğini öğrendim.
Biliyor musun, ben beş yaşındayken babam bana büyüyünce ne olmak istediğimi sormuştu. "Futbolcu" dedim.
'Ama futbolcu olmak sadece televizyonda gördüğünüz şeyler değil. Seni incitecekler, senden çalacaklar, seni ağlatacaklar. Eve gitmek isteyeceksin. vazgeçmek isteyeceksiniz. Şimdi, büyüyünce ne olmak istiyorsun?”
'Futbolcu' dedim.
Her şeyi yapmaya hazırdım. Ama temizlikçi kadın işten ayrıldıktan birkaç hafta sonra annem kampa beni ziyarete geldi. Banyoya gitti. Geri döndüğünde, "Eşyalarını al. Eve gidiyoruz."
Ben “Anne, ben gitmiyorum dedim.”
Dedi ki, 'Bunun senin hayalin olduğunu biliyorum . Ama oğlum böyle yaşayamazsın”
Beni eve gitmeye zorlarsa ve bir futbolcu olmazsam hayatımın geri kalanında onu suçlayacağımı söyledim.
“Hayır, bekle… lütfen böyle söyleme…” dedi.
Sonra ağlamaya başladı.
'Bu benim şansım' dedim. Ne acı çekeceğim umurumda değil. 10 gün boyunca aynı yemeği yiyebilirim . Kirli bir tuvalete gidebilirim. Bu bir şey değil !”
Bana baktı.
'Ciddiyim' dedim.
Sonra gözyaşları içinde ayrıldı.
Hayatımda yaşadığım en zor an oydu. Ağlamış olsa da bunun ne demek olduğunu biliyordu çünkü futbolcularla dolu bir aileden geliyordu.
Plajda birlikte futbol oynardık. Hata yaptığımda ‘ayağını öyle koyma böyle koy’ derdi. Bana futbolu annem öğretti.
Ama benim için en iyisini istedi, biliyor musun? Bu yüzden eve gelmemem onu üzdü. Ve birçok yetenekli oyuncunun o kamptan ayrıldığını gördüm. Çok kişi vazgeçti. O yerde iki yıl geçirdim.
Ve Tanrıya şükür, 15 yaşındayken haftalık €20'ya Verona'ya transfer oldum.
Beni eski bir manastıra koydular. Üç ranzalı küçük bir odada altı genç oyuncuyduk. İtalya! Artık her şey mümkündü.
İlk üç ay harikaydı. Ama sonra zorlaştı çünkü ne zaman eve gidebileceğimi bilmiyordum. Ve beni kampa davet eden menajerimden haftada 20 avro alıyordum. Hep aynı şeylere harcardım.
Brezilya'daki ailemi aramak için beş avro, şampuan, deodorant ve diş macunu için birkaç avro daha. Hafta sonlarını MSN'de arkadaşlarım ve ailemle sohbet etmek için bir internet kafede geçirirdim.
Bazen gerçekten bir ziyafet çekmek istediğimde, Verona'daki ana meydana gider ve McDonald's'tan bir milkshake alırdım.
Bir avroya mal oldu. Kızartma? Burger mi? Unut onu adamım! Pahalı yemekler zengin çocuklar içindi. Sonra meydanın köşesindeki bir merdivene oturur ve sadece… seyrederdim. İnsanların gelip gitmesini izlerdim. Kuşları ve turistleri izler ve düşüncelerimin dolaşmasına izin verirdim. Cumartesi öğleden sonralarımı böyle geçirdim.
Gerçekten yalnız bir varoluştu. Bir buçuk yılımı böyle geçirdim, sadece futbol için yaşadım. Ama 17 yaşımdayken ve Verona'daki profesyonellerle antrenman yapmaya başladığımda menajerimle aramız bozuldu.
Brezilya'da pis bir futbol kampında iki yıl acı çekmiştim.
18 ayımı İtalya'da haftada 20 avroyla yaşayarak geçirdim.
Ve şimdi bu ?
Ağlayarak annemi aradım. 'Anne, bitirdim. Bu benim için çok fazla. Seni özledim. Eve geliyorum.' Kafamda zaten Imbituba'ya dönmüştüm.
Ama o, “Kapı kapanacak” dedi.
'Ne?' dedim.
Eve gelmiyorsun dedi. Kapıma gelirsen açmam.'
Babamı aradım. Ayrıldıklarından, onunla yaşayabileceğimi düşündüm. Ama bana kapısının da kapalı olduğunu söyledi.
Sonra annemler bir araya gelip beni aradılar. 'Jorge, profesyonellerle antrenman yapıyorsun ve şimdi pes etmek mi istiyorsun ? Yaşadığın onca şeyden sonra? Mantıklı değil. Kendine inan ve devam et. Rüyan gerçek olacak.'
Tanrıya şükür, ailem ihtiyacım olduğunda çok güçlüydü.
Şans eseri onları dinledim. Bugün hala benimle olan João Santos adında yeni bir ajan buldum. Takımda kaleci olan ve artık benim kardeşim gibi olan Rafael'e de teşekkür etmeliyim. Haftada 20 avroya geldiğimde beni evine götürdü ve bana yiyecek ve giyecek aldı. João ve Rafael, 2011'de Verona birinci takımına girmemde büyük rol oynadı. Benim için yaptıklarını asla unutmayacağım.
Ocak 2014'te Napoli'ye taşındığımda çok farklı bir şehre taşındım . Napolililerin nasıl olduğunu hepimiz biliyoruz, değil mi? Vay!! Tutku, dostum! Oyuncularına tanrı gibi davranıyorlar!
Süpermarkete gidemedim. Parka gidemedim. İmkansız! Bir şapkayı gözlerime kadar indirir ve bir kapşonlunun altına saklanırdım. Babam bir kaçak gibi göründüğümü söylüyordu!
Napoli, adamım... çılgın. Ama şehri sevdim. Napolitenleri severim. 4,5 yıl sonra, ayrılmak benim için gerçekten zordu.
Chelsea'deki başlangıcım Napoli'yi daha çok özlememe neden oldu.
Ne dediklerini hepimiz hatırlıyoruz, değil mi? çok yavaştım. çok zayıftım. Sarri'nin oğluydum. Adamım, bu beni çok kızdırdı.
Ama beni hafife aldılar. Gördüğün gibi, çalıştığım her kulüpte çalkantılı bir başlangıç yaptım. Her kulüp. İnanılmaz
Verona'ya geldiğimde kimse beni istemedi. Beni dördüncü lige kiralık gönderdiler. Orada da kimse beni istemedi. Ama çalışmaya devam ettim ve saygı kazandım. Verona'ya döndüm ve Serie A'ya çıktık. Napoli'de de zor bir yıl geçirdim ve sonra Sarri geldi ve her şeyi değiştirdi. Yani Chelsea olayı? Ah! Eleştiriyi yakıt olarak kullandım. Düşünüyordum da, Bu insanlar utanacaklar.
Ve şimdi burada bir Avrupa Ligi şampiyonluğu ve bir Şampiyonlar Ligi şampiyonluğu ile oturuyorum. Bu yüzden tüm eleştirmenlere tek bir şey söylemek istiyorum.
Teşekkürler. Gerçekten, hepinize teşekkür ederim.
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
Yorum Yazın
A1 ingilizceyle içerik hazırlamak zor olmadı mı bro,google translate çevirmiş belli.
Sarı saç hiç yakışmamış