Özge Selçuk Bozkurt Yazio: Kalben Söylüyorum: Bir Normalleşemedik…
Çocuklar dünyaya geldiği andan itibaren garipliklere alışıyor aslında.
Her yer su ile kaplıydı, loştu.
İşte ilk gariplik, doğumla başladı. İki el onu çekti çıkardı, etraf aydınlıktı garipti, değişikti yani.
Tanımaya anlamaya çalıştı.
Büyüdü, yürüdü, her yeni gördüğü şeye merakla baktı, inceledi…
Ama sonra alıştı, yenilikleri normalleştirmeye başladı…
Değişiklik hayatın parçasıydı çünkü. Vücudu değişti. Uzadı, şişti, yaralandı, lekelendi, renk değiştirdi, tüylendi…
Bugünkü yazıma ilham olan,
Sevgili Kalben ne güzel söylemiş aslında, şunu da ekleyebilirdi kendi vücuduna yapılan yorumun cevabına:
“Vücudun güzel ama biraz da sesine yatırım yapsan 10 numara kadın olacaksın”(!)
Ama kendini seven bir kadın Kalben, kendi canını acıtan bir yoruma da acıtan bir cevap vermemiş. Öyle bir algı kodlanmamış belki de beynine.
Velhasıl,
Hayat kısa, vücudumuza aldığımız düşüncelerde bile temizlik arayalım. Can acıtan yakan düşünceler barındırmayalım. Herkes kendi yoluna baksa kim bilir nerelerdeydik şu an. :)
Hayat kısa sonuçta değil mi…
Yorum Yazın