Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
İnsanların Döverek Felç Bıraktığı Yavru Köpek Leyla'nın Üzücü Hikayesi
Yavru bir köpeği canavarca hislerle döven insanlar(!), Leyla'yı felç bıraktı; yine insanlar tarafından uzun bir uğraşın ardından kurtarıldı bu güzel can.
Daha iyi empati kurulabilmesi adına onun üzücü hikayesini kendi cümleleriyle dinleyelim:
Merhaba, ben Leyla. 10 aylık bir köpeğim. Bu da benim hikayem:
Daha bebekken insanlar tarafından dövülerek felç bırakıldım ve yolum barınağa düştü.
Bu fotoğraf, dövülüp barınağa atıldığım zamanlardan; hani #tbt dediğinizden.
Aylarca o halde barınakta kaldım. Dizlerimin üzerinde sürünmeye alıştım. Aklımda ne vardı bilmiyorum ama yine de gülümsemişim. Belki birazcık yemek verecekler diye ümitlenip şirinlik yapmaya çalışmışımdır.
Yolu barınağa düşen bazı abla ve abiler benimle aynı kaderi paylaşan arkadaşım Peri’yi orada gördü ve hayatımız değişmeye başladı.
Aslında biz her şeyden ümidimizi kesmiştik.
Bir gece barınağa gelerek Peri'yi ve beni aldılar. Mardin’den İstanbul’a yolculuğumuz başladı.
Barınaktan çıkartıldığımızda ikimiz de hasta ve çok zayıftık. Malum, o kadar kalabalık bir barınakta zaten az olan yemekten ben ve Peri çok fazla yiyemiyorduk.
Biz sürünerek yemek kaplarına gidene kadar yemek bitiyordu.
Binbir güçlükle geldik. Temizlendik, karnımız doyuruldu, açık yaralarımıza kremler sürüldü.
İkimiz de kanlı ishal denilen hastalıktan olmuştuk.
Barınakta bana “beyaz olan”, Peri’ye “koyu renk olan” diyorlardı. İsimlerimiz önceden buydu. Koyu renk olan beni bırakıp gitti. Periydi, melek oldu.
Bizi İstanbul’a getiren abi “Bakışlarını hiç unutamıyorum” demişti Peri için.
Ben de unutamıyorum. Bu dünyadan usulca, kimsenin haberi olmadan bir Peri geçti. Kimse bilmedi. Ama ben hiç unutmadım arkadaşımı.
Peri de ben de barınaklardaki, ismi olmayan, aç kalan, şiddet gören binlerce canlardandık.
İnsanlar para ile kardeşlerimizi satın alırken bizler hep bir aile, bir kap yemek bekledik.
Sonra benim mücadelem başladı. Binbir zorlukla hastalığımı atlattım, iyileştim, kilo aldım. Gönüllüler sayesinde yürütecim oldu, koşup oynamaya başladım.
O gün bugündür hiçbir eksiğim yok, bir aileden başka. Diğer arkadaşlarım gibiyim aslında; tek farkım, kullanamadığım arka bacaklarım.
Sanırım bu yüzden kimse beni istemiyor. Aylardır bir anne/baba arıyorum, ama yok. Bir süre geçici ailede kaldım, bir süre klinikte. Ben çok istiyorum diye günlerce arayıp telefona çıkmayanlar, ben bakarım diye alıp ertesi gün yapamayacağım, gelip geri alın diyenler oldu. Bir oyuncak gibi, duygularım yokmuş gibi.
Bence bu dünyada herkesin sadece tek bir derdi olmalı. Mesela benim gibi engelliyseniz başka derdiniz olmamalı.
Şimdi benim hem evim, ailem yok hem de engelliyim. Kantarın topuzu biraz kaçmış sanki. Çok şey istemiyorum, sadece bir aile. İnsanlar beni bu hale getirdi ama ben yine de seviyorum onları. İnsan bir ailem olsun istiyorum. Her şeyi anlıyorum, hissediyorum, üzülüyorum.
Yine de bazen ne olursa olsun gülümsersiniz ya, bu da öyle bir andan.
(Not: 'Ağzını yerim Leyloş' demek serbest)
Ben kendi annemle hiç uyudum mu onu bile hatırlamıyorum. Bence annesi yanında olanlar kıymetini bilsin, ona sarılsın.
Çünkü kaybedince yenisi bulunmuyor. Bütün çocukların evi olsun. Benim de. Umarım bir gün kendi annemle uyur, uyanırım.
Kendi ailemi bulabilmem için de sizlerin yardımına ihtiyacım var. Bu yazıyı paylaşırsanız ya da destekleyla@gmail.com adresine e-posta yollarsanız benim için çok şey değişecek, hikayem mutlu sonla bitecek.
Şimdi, gördüğünüz bu fotoğraftaki gibi bekleyeceğim ve ablalarıma soracağım; "Bakın bakalım, 'Leyla çok güzel, aman ne kadar tatlı, bize gelsin, bizim kızımız olsun' diye e-posta gelmiş mi?"
Ailemi beklediğimi unutmayın lütfen ve bunu sizlerin sayesinde başaracağım. Bir de satın almayın, sahiplenin. Kimse evsiz, yuvasız ve aç kalmasın.
Instagram hesabım bile var, sizleri oradan da bekliyorum: @leylatheprincess
Görüşmek üzereeee!
Veee mutlu son! Yuvamı buldum, İzmir'deyim.
Bana yardımcı olan bütün ablalarıma, abilerime teşekkürler.
Yorum Yazın
Bu yazıyı okurken gözyaşlarımı tutamadım. Hayvanlar benim çok hassas bir noktam. Ne isteyebilirsinki küçücük yavru bir köpekten? Editöre tebrikler ancak bu k... Devamını Gör
''Daha bebekken insanlar tarafından dövülerek felç bırakıldım ve yolum barınağa düştü''. Bir cümle bile insanlığa olan inancı temelden sarsabilir mi? Bir ins... Devamını Gör
Umarım uzaylılar/yapay zekalar dünyayı ele geçirlerde şu i**an irkina son verir.gerizekalilar dünya sadece sizin mı sanıyorsunuz değil!! Nasıl ki senin yaşam... Devamını Gör
ihanetlerinin,vicdansizliklarinin,kotuluklerinin haddi hesabı yok pis yaratıklar