Ermeni Soykırım Yalanı, Konuşan Belgeler ve Tarihi Gerçekler

Osmanlı tatbikatında da çeşitli amaçlarla sürgünler yaşanmıştır. Klasik dönem dediğimiz Osmanlı’nın zirve asırlarında fetihlerle elde edilen bölgelerde İslami inancın, Türk töresinin yer etmesi ve Osmanlı hâkimiyetinin sağlanması için Anadolu içlerinden sürgünlerle buralara yeni iskânlar yapılmıştır. Kıbrıs örneğinde olduğu gibi şehir hayatının devamı için gerekli olan zenaat gruplarından bazı kimseleri de Anadolu şehirlerinden alarak buraya iskân ettiği görülmüştür.

Osmanlı sürgünlerini bir başka sebebi ise Anadolu’da olsun diğer bölgelerde olsun toplumu rahatsız eden unsurları uzak bölgelere yerleştirmek suretiyle bu sıkıntıyı giderdiği olmuştur. Yine bir bölgede aşırı nüfuz kazanan grupların muhtemel güç gösterisini de önlemek amacıyla sürgüne müracaat edildiği olmuştur .

Devletin varlık ve güvenliğinin korunması için, savaş hali bulunan köylerde ve kasabalarda sakin olan Ermenilerden nakli gerekenlerin tespit edilen iskân mahallerine refah içinde ve zarar görmeden ulaştırılmaları ve yerleştirilecekleri yerlerde istirahatlarının temin edilmesi İslam Hukuku’ndaki ifadesiyle “tehcir” diye ifade edilmiştir.

Ermenilerin yerlerinin topluca değiştirilmesi fikri de Van isyanı üzerine doğmuştur. Daha önce komiteciler ve zararlı Ermeniler uzaklaştırılmışlardı. Van isyanı bu defa Ermenilerin toplu olarak yerlerinin değiştirilmesi konusunu gündeme getirmiştir. 

Devletin bekası ve emniyetin sağlanması amacıyla Başkumandanlık Vekâleti, Dâhiliye Nezareti’ne, Rusların Kafkaslarda Müslümanlara 1915 Nisan’ından beri uyguladıkları ve Osmanlı Devleti tehcir uygulamasına mecbur kalmıştır.

Osmanlı Devleti Bakanlar Kurulunun Ermenilerin tehciri ile alakalı aldığı karar, düşmanla işbirliği yapma, masum halkı katletme ve isyan çıkarma gibi zararlı hareketlerde bulunan Ermenilerin Musul, Zor, Halep ve Suriye’nin bazı bölgelerine sevkleri için alınmıştır. İçişleri bakanlığının 13 Mayıs [1]331 tarihli ve 270 numaralı tezkiresi üzerine, Bakanlar Kurulu tarafından alınan tehcir kararı 16 B. 1333 (30 Mayıs 1915) tarihlidir. Sıra numarası 163’dür.