Ikarus ve Yükseklik Tutkusu (Korkusu)
Rüyamda Ikarus’la tanıştım geçenlerde. Hayır, körüklü otobüs olanı değil, öbürü. Meşhur Daedalus’un oğlu. Hani babasının yaptığı bal mumu kanatlarla uçarken güneşe fazla yaklaşıp kanadını eriten, o işte.
Güneş, ışık, aydınlık… Falan derken, ışığa uçan pervaneye özenmiş ama denizin dibini boylamıştı Ayvalık açıklarında.
Neyse, rüya bu ya, tuhaf bir soru çıktı ağzımdan: “Senin olayın nedir abi?” dedim. “Bilmiyor musun? Kanatlar balmumundan, erir yani meret. Uçuyorsun işte yetmiyor mu? Bir de güneşe gideyim.. Neydi zorun?”
Yutkunup gökyüzüne baktı cevap vermeden. Adem elmasını gördüm. Yukarı çıktı, takıldı biraz orada, sonra indi “küt!” diye. Yok, ağlamadı, tuttu kendini. Birkaç gündür tıraş olmamıştı, gözlerinin altı mosmor, üst baş perişan. Ama yüzünde tuhaf bir gülümseme. Bir de kollarında, sırtında falan bal mumu kalıntıları.
Neyse, soruyu duyunca birden dikildi, küçümseyen bir bakış fırlattı ve “Ulan!” dedi, “Güneşe gitmeyeceksen kanadı ne yapacaksın… ?”; gerisini söylemeyeyim.
Ben hâlâ “ama abi, kanatlar, balmumu, sıcak, uzak, yüksek, Allah muhafaza” makamından gevelerken üzerine oturduğu kayadan kalktı mağara gibi bir yere girdi. Ben de arkasından seğirttim ama içeri giremedim korkudan (Rüya olduğu için korkuyorum yani, yoksa hayatta…). Birazdan elinde bir çift gıcır gıcır kanatla çıktı. Nasıl? Evet, yine bal mumundan tabii. İnsan kanadının iyisi öyle olurmuş, ne bileyim.
Uzatmayayım, beni yanına çağırdı, itiraz falan dinlemeyip taktı kanatları sırtıma. Acayip bir his, okşadım kanatlarımı, çok güzellerdi. Hafif, yumuşak, kaygan ve parlak. Sonra bir yamaca kadar beraber koştuk, nasıl bir gaza geldiysem artık (motivasyon var ya, o işte) bıraktım kendimi boşluğa. Önce biraz düşer gibi oldum, tecrübeli uçuş koçum hemen bağırdı:
“Oğlumm korkmasanaa, çırpp şu kanatlarıı.”
Toparladım hemen kendimi, aa uçuyorum yahu sahiden.
Biraz kanat çırpıp hızlanıyorum, sonra süzülmeler, dalmalar, taklalar falan. Acayip. Olmayan saçlarımı bile hissediyorum, hızımı düşünün. Epey bir süre dolaştım kuş diyarında, sağa sola, aşağı yukarı.
Sonra yavaş yavaş sıkılmaya başladım -insanoğlu nankör işte- ve birden yukarıda parlayan güneş dikkatimi çekti, havada asılı durup bana bakıyordu. Çok güzeldi, kanatlarım gibi hafif, yumuşak, kaygan ve parlak. Mutlaka yanına gitmem lazımdı, alacaktım o turuncu topu. Kanada kuvvet yükselmeye başladım. Yaklaştıkça işler zorlaşıyordu, hem yorulmuştum, hem de malum, kanatlar eriyen cinstendi.
Olsun kafaya takmıştım, güneşin zaptı yakındı. Derken olanlar oldu, bal mumu bal mumluğunu yaptı güneş de güneşliğini. Düşüyordum... Aksi gibi güneşe doğru da değil, bizim Ikarus’un üstünde nefeslendiği kayaya doğru. Neyse uzatmayalım, yere çakıldım. Rüya bu ya, oram buram paralanmıştı ama kırık çıkık yoktu. Kalkıp üstümü silkeledim, kanat kalıntılarını temizledim söylenerek, bir de gülme tutmuştu.
Daedalus’un uçarakıl oğlu yanıma geldi koşmadan, yanında bir de sakin ve hınzır bir gülümseme getirmişti. ”Ne o kardeş” dedi, 'Yetmedi mi uçmak, zorun neydi?' “Ulan”, diye başladım, “Güneşe gitmeyeceksem, kanadı ne….” Sonra durdum, “Boş ver.” dedim, “Boş ver, sen bir çay ver bana.” Gülmemi de tutamıyordum. Çay gelmeden uyandım.
Uyanmıştım uyanmasına da rüyadan sıyrılamamıştım. Biraz tavana baktım, sonra “Tamam.” dedim “Gün başlasın.” -Sanki o da beni bekliyordu başlamak için-. Kalktım, bir adım attım, ayağıma bir şey yapıştı. Tuhaf, yumuşak, kaygan, parlak bir şey. “Hay Allah!” dedim, “Doğru düzgün temizlememiş bu hafta R. Hanım, yapmazdı böyle şey.” Kafamı salladım, odadan çıktım. Yürüyerek.
Ecmel Ayral
Yorum Yazın