Bilge Uzun Yazio: Sanki Çok Ömrümüz Varmış Gibi…
Şuraya, taşı toprağı altın olan bir İstanbul çizelim.
Şuraya da nereye gidersen git dönüşünü sevdiğin İstanbul.
On bin beş yüz problemine rağmen vazgeçilmeyen İstanbul bu.
Gezmeye gelenler için “Burada nasıl yaşıyorsunuz?” burada yaşayanlar için “Başka yerde asla” modülünde canım İstanbul.
Bizler ikinci gruba mensup insancıklar “içi seni yakar dışı beni” modülündeyiz.
E ne kaldı geriye? Taksiler.
İşte tam da meselenin özü. Bu, başlı başına bir sorun. Yol kenarında durduğunuzda beş dakika içinde en on beş taksi görürsünüz, net! Ama sadece görebilirsiniz. Eliniz öylece havada kalır. Çünkü ya o canım taksiler hep “değişim saati”ndedir ya da siz hep değişimde. Sabah da akşam da fark etmez. Çalışma saatlerini ezbere bilir olduk artık. Mesela 15.00 civarı “o elinizi o taksiye sakın kaldırmayın!” derim. 13.00’da durum farklı mı?
Artık biz taksileri değil, taksiler bizi seçer oldu.
Önünüzde bir taksi nihayet durur. Amcam kafasını camdan şöyle bir uzatıp karamsar gözlerle bir bakış fırlatır. Maskenin ardından gülümsediğini hayal etmeye çalışırken siz, mırıldadığı o romantik soruyu da anlamaya çalışıyorsunuzdur.
“Ne tarafa abla?”
Öyle bir soru ki, kalbiniz yerinden çıkacak. Zaten beklemekten ayaklarınız sızlamış, hem çişiniz de gelmiş. Üstelik on beş dakika önce olmanız gereken B noktasında toplantı çoktan başlamış.
“Yüreğinin götürdüğü yere gelirim” dememek için zor tutarsınız kendinizi. O bakışa karşı nereye gideceğiniz çıkıverir aklınızdan. Kalbinizde kelebekler uçuşur. “Aman Tanrım! Durdu! Yoksa beni alacak mı?” hayalleri dolanır zihninizde. “Nereye desem acaba?” diye geçer aklınızdan. Düşünmeye vaktiniz yok. Lafı gevelemeye kalmadan basar gaza, öyle havalı ki. Egzozuyla dumanıyla bakakalırsınız ardından. Şimdi bekle ki bir sonraki gelsin.
Sanki çok ömrümüz varmış gibi beklemeyi öğretiyordu bize hayat. (The Piyanist)
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Yorum Yazın