Ablamın Kocasının Tacizlerine Maruz Kaldım, Dayak Yedim, İftiraya Uğradım Ama Yıkılmadım!
Merhaba, ben Dilek. Birkaç gündür Onedio üzerinden hayat hikayelerini paylaşan insanları takip ediyor ve hayata nasıl tutunduklarına şahit oluyorum. Düşündüm ki, neden ben de kendi hikayemi paylaşmayayım? Belki de birilerinin aradığı cesareti bulmalarına yardımcı olurum. Çünkü oldukça zor bir hayatım ama her şeye rağmen bitmeyen bir umudum var…
Ben küçük yaşta babamı kaybettim. Annem ve ablamla bir anda ortada kalmıştık. Annemin hiçbir geliri yoktu, babam hayattayken sigortasız işçiydi.
Zamanında annemin çalışmasına da izin vermediği için şimdi nasıl geçineceğimizi bilmiyorduk. Ben henüz orta okuldaydım, ablamsa lisedeydi. Annem bir süre evlere temizliğe gitti ama oradan kazandığı para masraflarımızı karşılamaya yetmiyordu. Ablam anneme yardım etmek için bir markette çalışmaya başladı. Orada ürün tanıtıyordu, çok para kazandığı söylenemez ama eline üç beş kuruş geçiyordu en azından. Ben çocuk aklımla ne yaparım diye düşünüyordum sürekli. Annemle ablamın hali içime dokunuyordu. Bir de çocukluk ya işte, bir şeyleri gördüğüm zaman almak istiyordum ama paramız yoktu. Anneme bir gün ben de çalışayım dediğimde bana kızdı, sen okulunu oku sonra çalışırsın dedi. Ben o evde hem ablamın hem de annemin tek umuduydum.
Ablam liseden sonra okumayı bıraktı, markette tam zamanlı çalışmaya başladı. Orada kasiyer olarak çalışan bir çocukla da görüşmeye başladı. Araları çok iyiydi, ilişkileri de çabuk ilerledi.
Yedi ay bitmeden nişanlandılar, sonra da evlendiler. Ablam evliliklerinin başında hamile kaldı, sonra da mecburen işi bıraktı. Hamileliği kötü geçtiği için okuldan sonra yanına gidip ona yemek yapıyordum. Midesi bulandığı için ev işleriyle ilgilenemiyordu çünkü. Eniştem de başlarda anlayışla karşılıyordu bu durumu, sonuçta kızın elinde olan bir şey değildi ki. O sıralarda eniştemle bizim aramız da iyi oldu. Eniştem bana abilik ediyor, zaman zaman derslerime bile yardımcı oluyordu. Babamdan sonra bana kol kanat gerecek biri girmişti hayatımıza, ne güzel diye düşünüyordum. Ama işler umduğum gibi gitmedi, her şey bir anda tepetaklak oldu...
Ablamın hamileliği ilerledikçe eniştemle çok kavga etmeye başladılar. Ben ara ara yanlarında kalıyor, ablama yardımcı oluyordum. Herkes yattıktan sonra da mutfakta ders çalışıyordum.
Annem doktor olmamı istiyordu, benim de bu hayatta onu mutlu etmek için yapamayacağım şey yoktu. Geceleri kafamı kaldırmadan kendimi ders çalışmaya vermiştim. Bir gece eniştem mutfağa gelip yanıma oturdu, ne çalışıyorsun dedi. Elimdeki kimya kitabını gösterdim. Sonra havadan sudan konuşmaya başladık. Ablamla aralarının hiç iyi olmadığını, çok kavga ettiklerini söyledi. Olanları bildiğim ve ikisine de üzüldüğüm için koluna dokunup “Bebek doğduktan sonra geçecek bunlar Murat Abi, azıcık sabırlı ol.” dedim. Kolundaki elime baktı, “Biliyor musun, hamile kaldığından beri birlikte olmuyoruz ablanla.” dedi. Söylediklerinden utandığım için elimi çekip kitaba bakmaya başladım ama gözlerini üzerimde hissediyordum. Çenemi tutup başımı kaldırdı, “Keşke onun yerinde sen olsaydın Dilek.” dedi. İnanmayarak ona baktım, tam o anda beni kendine çekip öpmeye başladı.
Neye uğradığımı şaşırmıştım, mutfaktan nasıl kaçacağımı bilemedim. Sinirle enişteme tokat atıp onlardayken yattığım odaya kapandım. Sabahı nasıl ettim bilemiyorum. Ertesi gün arkama bile bakmadan çıktım o evden.
Bir süre de hiç yanlarına uğramadım. Ablam sürekli yanına çağırıyordu, ben eniştemle tekrar karşılaşırım korkusuyla bir türlü gitmeye cesaret edemiyordum. Hamile diye hiçbir şey de söyleyememiştim, korkudan ağzımı açamıyordum. Bir gün ablamın ısrarlarına dayanamayıp gittim. Eniştemin evde olmadığı saatleri kollamıştım. Ablam ne zamandır uğramıyorum diye bana sitem etti, ısrarla yemeğe kalmamı istedi. Kıramadım. Keşke kırsaymışım…
Eniştem eve döndü, yüzünden hiçbir şey anlaşılmıyordu. Yemekten sonra ablam televizyonun karşısında uyuyakalınca ben de eve gitmek için hemen ayaklandım.
Kapının önünde eniştem kolumdan yakaladı, “Nereye gidiyorsun? Bu sefer o kadar kolay kaçmak yok!” dedi ve beni içerdeki odalardan birine doğru sürüklemeye başladı. Ablama bir şey yapar diye korkup sesimi çıkaramadım ama var gücümle denk getirebildiğim her yerine vurmaya çalıştım. Beni odaya soktuktan sonra üzerimdekileri yırtarcasına çıkarmaya kalktı, bir yandan da öpmeye çalışıyordu. Tam her şey bitti diye düşünürken içerden ablamın sesi geldi ve eniştem korkuya kapılıp beni bıraktı. O an var gücümle kapıya koştum, ablama eve gideceğimi söyleyip atar topar çıktım. Yol boyunca ağladım, ne yapacağımı bilemiyordum. Annem bende bir gariplik olduğunu anladı, daha fazla kendimi tutamayıp neler olduğunu anlattım. Annem çok sinirlendi ve hemen ablamın evine gideceğimizi söyledi. Ben oraya geri dönmek istemiyordum, bu yüzden anneme gitmeyelim diye yalvardım. Annem bana kıyamadı, ablamla konuşmayı yarına bıraktı.
Ama eniştem de boş durmamış, kendince bir hikaye uydurup ablama anlatmış. Sözde ben onun peşindeymişim, koynuna girmek için sürekli yalvarıyormuşum, eniştem ablamın hatrına bana bir şey diyemiyormuş.
Annemle birlikte ablamın yanına gittiğimizde ablam beni görür görmez tokadı bastı. Neye uğradığımı şaşırmıştım. “Hain köpek, seni besleyip büyüttüm ben. Kocamı baştan çıkararak mı ediyorsun teşekkürünü!” diye bağırdı. Bir yandan bana vurmaya devam ediyordu. Hamile diye karşılık veremedim, annem beni ablamın elinden zor aldı. Ablama olanları anlatmaya çalıştım ama bana inanmadı. Annemle beni evden kovdu, bir daha yüzümüzü bile görmek istemediğini söyledi. Üç gün hiç durmadan ağladım. Tek şansım annemin bana inanıyor olmasıydı. Kendimi derslerime verdim, üniversiteyi kazanana kadar da gözüm başka bir şey görmedi. İyi bir okula girmeyi başarmıştım, annemin hayallerini gerçekleştirmek için didinip duruyordum. Annem de benimle gurur duyuyordu, şu hayattaki tek dayanağım oydu. Ablam ise doğum yapmıştı, haberlerini tanıdıklardan alır olduk. Eniştemle araları doğumdan sonra bile düzelmemiş, eniştem geceleri eve uğramaz olmuş. Hatta ablamı aldattığına dair dedikodular geldi kulağımıza ama cesaret edip de ablamla görüşmeye gidemedik.
Bir gün kapı çaldı, ablam kucağında bebekle kapının önünde duruyordu. Beni görür görmez ağlayarak boynuma sarıldı. Defalarca bana inanmadığı için özür diledi.
Nasıl olup da fikrinin değiştiğini diye sordum, çünkü çok merak ediyordum. Birden bire ne değişmişti, ablam niye bana inanır olmuştu? O kadar dil döküp yalvarmama rağmen kocasına toz kondurmayan kız neredeydi? Ablam ağlayarak eniştemi kendi yatak odalarında bir kadınla bastığını söyledi. Arkadaşına gitmek için evden çıkmış ama çocuk huysuzlanınca geri dönmek zorunda kalmış. Eve girdiğinde de eniştemle aynı markette çalışan bir kadını kendi yataklarında görmüş. “Ben senin için ailemi terk ettim, bana bunu nasıl yaparsın?” diye bağırınca eniştem olan biteni ağzından kaçırmış.
Suçsuzluğumu bile onun ağzından duymadan kabullenememişti ablam, o an bir kere daha yıkıldım. Bana inanması için illa başkalarının mı bunu söylemesi gerekiyordu?
O günden sonra ablam bizim eve yerleşti, kocasından da kısa süre içinde boşandı. Ben onunla aynı ortamda olmak istemiyordum, bu yüzden okuldan arkadaşlarımla ayrı bir eve çıktım. Onlara maddi olarak destek olmaya devam ettim ama ablamı hiç affedemedim. Şimdi başarılı bir doktorum, aşık olduğum kişiyle nişanlandım ve her şeye rağmen kendi ayaklarımın üzerinde durmayı başardım. Siz siz olun, sakın benim yaptığım gibi tacize sessiz kalmayın. Sizi sindirmeye çalışanlara inat, kendi doğrularınızı kovalamaktan da asla vazgeçmeyin.
Yorum Yazın
sevgili onedio, hikayelerin aynı ağızdan yazıldığı belli. birden fazla yazarı görevlendirin bu hikayeleri yazması için. üslup değişir. giriş gelişme sonuç ak... Devamını Gör
onedio transforming to wattpad loading 51%
O değil de bu hayali, hiç yaşanmamış hikayeleri uyduran arkadaşlara sesleniyorum. Harcanıyosunuz buralarda. Bu hayal dünyanız ile iyi dizi senaristi olursunu... Devamını Gör