Son sürat boşanıyoruz!

Erkek: Eve gelirken alınacak bir şey var mı ?

Kadın: Yok

Erkek: Ekmek var mı? alayım mı sabaha da yeter mi?

Kadın: Bir tane al o zaman

Erkek: İyi hadi görüşürüz

Kadın: Görüşürüz (!!!)

Oysa ki beraber kurmamış mıydık o hayalleri? Hani hiç bitmeyecekti sevgimiz... Yıllar geçse de çocuklar büyüse de ilk günkü gibi sevgiyle, aşkla bakacaktık gözlerimize... Şimdi mecbur kalmadıkça yüzümüze bile bakmaz olduk birbirimizin... Kavuşamamışken, sözlüyken, nişanlıyken sabaha kadar sürerdi sohbetlerimiz. Hayalini kurardık ileride sahip olacağımız çocuklarımızın. Şimdi onların yüzünden boşanamıyoruz cümlesini kurdurtan şey de ne ki? Ne zaman yabancılaşmaya başladık, ne zaman el olduk birbirimize ve ne zaman tahammül bile edemez olduk varlığımıza bile... Bu kadar kolay mıydı vazgeçmek? Hiç aklımıza gelir miydi o büyük sevdanın bir gün son bulacağı... Birbirimiz için ailelerimizi bile karşımıza almamış mıydık? Onay vermedikleri için kızmamış mıydık o en sevdiklerimize... Kavuşamamaktansa ölümü bile göze almamış mıydık biz seninle? Bari düşman olmayalım, nefret etmeyelim diye almadık mı bu ayrılık kararını... Mutlu bir yuvanın vazgeçilmeziydi olmazsa olmazıydı çocuklar... Ama şimdi yine onlar için demiyor muyuz dostça ayrılalım diye? Sahi ne zaman tükettik sevgimizi?