Aysu Akbarova Yazio: Unuttuk
Mutlu değilim sevgili okur!
Mutlu olamam dünyada savaş denen illet varken. Çocuklar ölürken, çocuklar ağlarken, annesiz ve babasız, evsiz, yurtsuz kalırken nasıl mutlu olunur bilmiyorum. Elimizden hiçbir şey gelmiyor. İzliyoruz dünyayı evlerimizden. Onlar evsiz kalıyor, bizler izliyoruz... Masum o çocuklar. Suçsuz, günahsız...
Nerede adalet? Nerede? Neden bu acımasızlık?
Ben bir insanın her hangi bir çocuğa silah doğrultmasını hiç bir zaman anlamayacağım. Anlayamam. Kabul edemem. İnsanlık ne zaman bu kadar gaddarlaştı? Ne zaman vicdanını kaybetti? Savaşın da kuralları vardı hani?
Günlerdir sosyal medyadan karşıma çıkan her fotoğrafta nefesim kesiliyor. İçimde çığlıklar, fırtınalar, feryatlar kopuyor. Biz neden insan olmayı bilemedik? Çok mu zordu dünyayı paylaşmak? Daha mı kolaydı insan öldürmek?
Üzgünüm canım okur, sana daha mutlu bir yazı yazamadım. İnsanlık kan kaybederken, insanlık vicdansızlıkla can çekişirken sana daha mutlu, sahte gülüşler doğuran bir yazı yazamazdım.
Hangi dine inanırsa inansın, hangi ten rengine sahip olursa olsun, hayatını nasıl yaşarsa yaşasın, seçimi her ne olursa olsun, insan insandır.
Bir şeyler bekliyoruz, bilmediğimiz, kimsenin gidip görmediği, bilinmeyenden medet umuyoruz.
Çok severek defalarca okuduğum bir kitap var. Sevgili Ece Temelkuran'ın "Düğümlere Üfleyen Kadınlar" isimli kitabı.
Orada der ki ana karakterlerden birisi: 'İnsanlar umut etmeyi ve yönetilmeyi bekler!'
Bizler umut etmeyi unuttuk. Unutturdular bize umut etmeyi. Sadece yönetiliyoruz. Biz mangurtlaştırıldık farkında mısın sevgili okur?
Düşünme yetimizi kaybetmiş gibiyiz. Karşı koyamıyoruz gördüklerimize, duyduklarımıza.
Sevmeyi, saygı duymayı, insanlara yardım etmeyi, bir çocuğun başını okşamayı, düşen birini kaldırmayı, yanlış olanı düzeltmeyi unuttuk. Değerlerimizi kaybediyoruz giderek. İnsan değerleri varsa insandır. Yeryüzünde bilinen en üst beyin olmamıza rağmen düşünmeyi bile bıraktık.
Sevmeyi, sevgisini göstermeyi ayıplayan, gerçekten mutlu olana mutlu bakmayı, başkasının hayatına saygı duymayı, sahteliklerden uzak durmayı, farkına varmayı unuttuk. Unuttuğumuz için de unutulduk.
Lütfen çocuklarınızı iyi yetiştirin. Gelecek bizden hesap soracak, orası kesin. Ama en azından bizim yaptığımız hataları düzeltebilecek ve bu mavi-yeşil gezegeni çok daha iyi bir dünya haline getirebilecek gerçek insanlar yetiştirin.
Yorum Yazın