Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
Türk Dizi Tarihinde Babaların Açtığı Yaraların Hiç Kapanmayacağını Kanıtlayan 14 Karakter
1. Sefirin Kızı - Nare
Babası tarafından hiç sevilmemiş ve inanılmamış karakterlerin başını Nare çekiyor tartışmasız. Babasına 'Bana kaç kere ağladın baba' diyerek haykıran Nare'nin baba yarası hepimizi derinden etkilemişti.
2. Camdaki Kız - Sedat
Babası tarafından hiç takdir edilmemiş ve en ufacık sevgi kırıntısı bile görmemiş Sedat, birde üstüne babası tarafından sevmediği biri ile evlendirilince her şey daha da kötü olmuştu. Bir zamanlar Sedat'ın 'Beni neden sevmedin?' cümlesi de bizleri bir hayli üzmüştü.
3. Öyle Bir Geçer Zaman Ki - Berrin, Aylin, Mete ve Osman
Bu dört çocukta babaları tarafından sürekli şiddete maruz kalarak hiç sevilmiyor. Bir süre babalarının kendilerini sevdiklerine inansalar da sonunda acı gerçekle yüzleşiyorlar. Hayatları babalarının başlarına açtıkları belalarla geçen bu çocukların da başı babaları tarafından hiç okşanmamıştır.
4. Mahkum - Barış
Babası tarafından hep ikinci plana atılan, hakettiği değeri hiç göremeyen ve sürekli şiddet gören Barış, zamanla bir nefret bombasına dönüşüyor maalesef. Bunların üzerine Barış, babasından 'Babam beni niye sevmiyor?' diyerek hesap soruyor. Bu sorgulama çoğumuzda ciğer bırakmamıştı.
5. Yargı - Ceylin
Babasından yıllarca yeterince sevgi görememiş Ceylin, ailesinin babası olmak zorunda kalmış bir karakter. Babası birgün çıkıp gelince de 'Sen yoktun baba' diyerek içindekileri söylüyor Ceylin babasına. Ceylin'in babasının boşluğunu kendi doldurmaya çalışması da bizi bir hayli üzmüştü.
6. Aile - Devin
Devin'in babası kendi öz kızlarının bile kendisini sevmesine izin vermemiş bir karakterdir. Kendi büyüdüğü sevgisiz ortama çocuklarını da hapseden baba, kızlarına en büyük kötülüğü burada yapıyor. Devin de babasına 'Bizi kalbinin kör zindanında büyüttün' diyerek kinini kusuyor.
7. Kardeş Payı - Metin ve Ali
Babaları tarafından hiç takdir görmemiş karakterlerden bir diğeri de Metin ve Ali. Yıllarca babalarına kendilerini ispatlamak adına tonla şey yapan iki kardeşin yaptığı hiçbir şey fark edilmemiştir ne yazık ki. Çünkü ikilinin babası sadece yıllarca verdiği maddi desteği babalık sanıyor.
8. Kuzey Güney - Kuzey
Kuzey çocukluğundan bu yana babasının kardeşiyle duyduğu gibi onunla da gurur duymasını bekliyor maalesef. Hatta yıllarının çoğunu babasının gözünde hayırlı evlat olabilme uğruna harcıyor. En sonunda babasının onu hiç görmediğini anlıyor ve bu çabasından vazgeçiyor.
9. Yalı Çapkını - Ferit
Ferit, babasının gözünde onun çok da umrunda olmayan ve işe yaramaz çocuğudur. Kendi çocuğunun kuyusunu kazan baba, oğlunun hayatını mahvetmek için elinden geleni ardına koymuyor. Ferit, hep en büyük darbeyi babasından alıyor ne yazık ki.
10. Kalp Atışı - Eylül
Eylül, babasının gözden çıkardığı tek kızıdır. Babası Eylül'ü çok küçük yaşında başına bela olmasın diye sokağa atıyor. Babasından nefret ederek bir ömür geçiren Eylül, ne kadar belli etmese de babasızlığın gölgesinde yaşıyor tüm hayatını.
11. Elkızı - Ezo
Ezo, gerçek anlamda hayatındaki en ağır travmaları babası tarafından yaşıyor. Babasından en ufak bir sevgi kırıntısı bile görmeyen Ezo, 'Beni niye sevmiyon baba?' diyerek babasından hesap soruyor.
12. Baba - İlhan
Babası yüzünden deyim yerindeyse cehennemi yaşayan İlhan, kendini sevilmeye layık görmüyor. Kendini babasına beğendirebilmek için her şeyden vazgeçen İlhan yine de babasından karşılık göremiyor. İlhan babasından 'Beni niçin hiç sevmedin baba' diyerek hesap soruyor.
13. Çukur - Selim
Babası Selim'e olan sevgisizliğini 'Ben seni değil kendimi sevmedim' diyerek açıklasa da Selim de ne yazık ki baba sevgisinden ve şefkatinden epey bir süre mahrum kalmıştır.
14. Maraşlı - Necati
Babasının hayatını kurtarmak uğruna cinayet işleyip katil olan Necati, buna rağmen hep suçlanıyor ve hiç sevilmiyor. Babası tarafından bir kez bile saçı okşanmayan Necati, tüm çocukluğunu travmalarının gölgesinde geçiriyor.
Yorum Yazın
Bana göre, Ezel'de ki Eyşan'ın babası Serdar. "Babacığın" demesi bile nefret etmeye yetiyordu...