Bir Döneme Damga Vuran Türk Dizilerinden Hayat Dersi Niteliğinde 15 Replik

Behzat Ç, Leyla ile Mecnun, Çemberimde Gül Oya ve diğerleri... Bir döneme damgasını vuran ve karakterleriyle hayatımızı değiştiren dizilerden hayat dersi niteliğinde olan replikleri derledik!Ben iyi bir adam olamadım ama kimsenin de adamı olmadım. Hep doğru bildiğim yolda yürüdüm. Ama bugün siz beni yoldan çıkardınız. Kendi yolunuza soktunuz. Bana kendimden utanmayı öğrettiniz. Vicdanımı kirlettiniz. Bana bu ödülü o çeteyi çökerttiğim için vermediniz, bana bu ödülü o katili serbest bıraktığım için verdiniz.Behzat Ç., ödül töreninde...Seni seviyorum da seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum. Hani eskiden seni sevmenin, birbirimizi sevmenin, yeşil gevrek bir tadı vardı. Seni güldürmenin lezzeti damağıma yerleşir, orada mutlu mesut yaşardı. Yani bir şey olduğu vakit, ilk bunu koşayım gideyim, Asuman'a söyleyeyim tarzında bir haberci telaşı olurdu.Mükremin Çıtır, Asuman'dan ayrılırken...Eskiden olsa böyle şeyler söyleyemezdim, hiç konuşamazdım ama konuşmak lazım artık onu öğrendim ben. Kafamdan ne geçiyorsa açık açık söyleyeceğim. Hiç umurumda değil hiçbir şey yani. Çünkü söylemediğin zaman n'oluyor biliyor musun? O kelimeler böyle büyüyor içinde büyüyor, şişmeye başlıyor, çürümeye başlıyor sonra. Arta kalan birkaç tane kelime oluyor. Onları da hiçbir zaman söyleyemiyorsun. Söylemek lazım işte, içinde ne varsa söylemek lazım, onu öğrendim ben.Mecnun, içini dökerken...Biraz değişik bir adam. Biraz serseri bir tipi var. Hani böyle tutunamamış da bir tutsa bırakmayacakmış gibi. Şimdi baktığında bir eşi yok. Boşanmış, gelecek desen o da yok. Romantik de değil, hatta kaba. Anne ben aşık oluyorum. Bu berbat adama çok fena aşık oluyorum. Şimdi böyle yaslasaydım başımı omzuna, sana Poyraz’ı anlatsaydım. Sen 'Uzak dur o serseriden' deseydin. Ben ağlasaydım. Sen bana kıyamasaydın. Keşke bunları babama da anlatabilseydim…Ayşegül, kaybettiği annesine Poyraz'ı anlatırken...Zarifem, sana sürgündeki ilk gecemde İşkodra'dan yazayım. Belki hiç lazım değil ulaşsın bu mektubum sana ama elimde değil. Affet beni...Belki aynı semaya bakarız. Aynı yıldızları seyrederiz... Ama uzağız Zarife, çok uzağız, iki millet kadar uzağız.Alex'in Zarife'ye mektubundan...…Dünyadaki büyün ağaçlar sana oksijen üretmek için var Eda. Bütün iltifatlar seni selamlamak için. Bütün kelimeler seni tarif etmek için. Bütün yollar belki sen yürürsün diye. Bütün pencereler belki sen açarsın diye. Bütün insanlar, bütün bitkiler, bütün denizler, bütün kıtalar, dünya, güneş, evren,her şey, hepsi, her zaman senin için. Maçın son kornerinde karşı kaleye koşan kaleci çaresizliğiyle geliyorum sana Eda. O kadar seçeneksizim, o kadar kaybedecek bir şeyim yok...Metin, Eda'ya aşkını adeta haykırırken...Uyanırsa gidiyorum odasına, başını okşuyorum. 'Geçti babacım' diyorum, geçti. Bu da geçti sanıp uyuyor enayi. Geçer mi? Bazı acılar kiracıdır ama bununki öyle değil. Öyle bir kara bulut yerleşti ki kalkacak, gidecek gibi değil yani. Arkadaşı da yok, kalmadı hiç. İyi günde herkes iyi de kötü günde çil yavrusu gibi dağılıyorlar. Acıyı kaldıramıyor insanlar Yusuf. Acı bizim işimiz, mesleğimiz. Acı veren de, çeken de müşterimiz olmuş bizim ama normal insanlar için öyle değil. Çekti gitti herkes. Kimsesi yok. İçki içiyor diye yaklaşmıyorlardı yanına. Herkesin çocuğu büyür evi terk eder, bu küçüldü yanımıza geldi anasını satayım.Cevdet, Yusuf'a dert yanarken...Tutkuyla atılan yanlış adımlar insanı felakete sürükler. Bazen anlık heyecanlar, ömür boyu yük olur insanın sırtında. Pişmanlık olur, utanç olur, vicdan azabı olur ki çekmesi çok zordur. 'Gençlikte olur' deyip geçilemez bazı şeyler. İnsanın koparıp atamayacağı bağları vardır; arkasını dönüp gidemeyeceği durumlar, inkar edemeyeceği borçları vardır. Bütün bunlar anlık heyecanlara feda edilemez... Hayat sadece anlık güzelliklerden ibaret değil, cehennemi de bu dünyada yaşar insan.Firdevs Yöreoğlu, pişmanlığını dile getirirken...Yoksa kuşu kafesin içinde görünce canın mı sıkıldı? Üzme kendini Zarife. Hepimiz bir kafesin içinde değil miyiz? Bazımızın ki büyük, bazımızın ki küçük kafes. Misal benim kafes İstanbul kadar, dışarı çıkamıyorum. Seninki bu oda kadar; biri gelse, kapını açsa, yine de çıkmıyorsun dışarı. Kuş kadar yiyorsun, kuş kadar içiyorsun ama onun kadar konuşmuyorsun.Mahsun, kayıpları sonrası hiç konuşmayan Zarife'yle...İlk başlarda iş kolay. Ama yükselmeye başladıkça dağ sarpa sarıveriyor... Dimdik kayaların, uçurumların arasında kalıveriyorsun. Gücün azalıyor... Derken senin gibi bir yolcu daha çıkıyor. Yoldaşınla omuz omuza, can cana verip bir keçi yolu açıyorsun kendinize. Artık tek başına değilsin. Biliyorsun ki artık o yolu iki kişi yürüyeceksin... Dağ yine yalçın. Ama artık yürümek zevkli. Nefesim tükenecek diye korkmuyor insan. Çünkü yanında kendi nefesin gibi bir nefes daha var...Vahit emmi, Zeliha'yla birlikte yürüdükleri yolu anlatırken...Hayat bedel ödemekten başka bir şey değil! Hiç yokken, ortalarda sen diye biri yokken geliyon hayatta var olan biri oluyon, yoktan varoluyon. Eee... Bedava mı varolcan? Varoldun mu, başın dertte demektir!Kuşçu ve Yusuf'un konuşmasından...Ya eşsizsek? Ya bu koca evren aslında hepimizi eşit derecede seviyorsa? Ya hiçbirimizin hayatı aslında diğerinden daha önemli değilse? Ya biz bir yıldız oluyorsak?Defne, hayatı sorgularken...Hiçbir şey hissetmiyorum. 'O zaman niye geldin?' diyeceksin. Doğru kapanışı yapalım istedim. Ben seni nasıl yendim biliyor musun? Hiçbir şey hissetmeyeceğime kendime söz verdim. Yaptığım her şey nasıl yalan, biliyor musun? O gülmeler, kıvırmalar, hayattan tat almalar nasıl yalan biliyor musun? Hani sen o bıçağı aldın benim içimi oydun ya, işte ben seni öyle yendim. Bir daha da içime hiçbir şey koymadım. Hepsi rol. Bir şey hissettiğim zaman n'aparım biliyor musun? Hani kuşlar uçar, bir güzel resme bakarsın. Hep aklıma bir görüntü getirdim. Sen beni bırakıp gidiyorsun. 'Gelecek' diyorum; pişman olacak, gelecek. Gelmiyorsun. Ben sadece bu duyguya izin verdim. İşte öyle yendim seni. Sana bakınca bi şey daha geliyor aklıma. Sırt sırta vermişiz. Sen 'Kaç kurtul' diyorsun, ben 'Gitmem' diyorum. Zannediyorum ki bu sefer ben kurtararacağım seni ama izin yok! Böyle duygulara izin yok! Şimdi sana bakıyorum ve nefretten başka hiçbir şey hissetmiyorum. Şimdi sen burada yatıyorsun, ben seni bırakıp gidiyorum ve giderken hiçbir şey hissetmiyorum.Kenan Birkan, hastanede Ramiz dayının başında...Hakkı abi ben niye böyleyim ya? Niye beni kimse ciddiye almıyor? Biliyorum herkes aptalın teki olduğumu düşünüyor ama aptal filan değilim ben abi. Beni ciddiye almıyorlar, çünkü ben insanlarda merhamet uyandırıyorum. İnsanlar birine acıkdıkları zaman onu ciddiye almıyorlar. Saygı duyduklarını ciddiye alıyorlar. Korktuklarını ciddiye alıyorlar. Hatta sevdiklerini.. Ama kimse acıdığı birini ciddiye almıyor. Dilenciye para verirsin ama 'Nasılsın?' diye sormazsın, onun gibi bir şey. Ama hani bizim birbirimize karşı merhametli olmamız gerekiyordu Hakkı abi? Kim uydurdu bunu? Kimin yalanı bu abi?Orhan, Hakkı abiye içindekileri dökerken...Ben seni yirmi sene bekledim Samim. Hani diyorsun ya, 'Niye böyle sinirlisin? Özür dilemeyince afra tafra yapıyorsun...' Bak, bir saat bekleyince ne hale geldin? Yağmurda, çamurda, bayramda seyranda, milletin düğününde ben seni yirmi sene işte böyle bekledim.Meliha, Samim'e onsuz geçen yıllarını anlatırken...