Kendi İçinde Bile Çıtayı Yükseltmiş True Detective'in İlk Sezonundan 15 Unutulmaz Replik
2. sezonunda bambaşka konu ve karakterleri karşımıza çıkaran True Dedective dizisi geçtiğimiz günlerde kendine yakışır bir şekilde finalini yaptı. Ama ne var ki çoğu kişiye göre (ben dahil) kaç sezon çekilirse çekilsin ilk sezondan aldığımız lezzeti diğerlerinden almak mümkün olamayacak gibi geliyor. Karakterleri ve konusuyla gönlümüzdeki tahtını hiçbir zaman kaptırmayacak True Dedective'in ilk sezondan o unutulmayan replik ve diyalogları sizler için derledik.
#1
'Ben uyumam sadece rüya görürüm.'
Rust Cohle
#2
#3
Rust : Bak, kendimi bir realist olarak görüyorum. Ama felsefi terimlere göre buna pesimist deniyor.
Marty : Tamam. O ne demek peki?
Rust : Partiler bana göre değil demek.
#4
'Büyüdükten sonra ölmek biraz sorun yaratıyor. Olan olmuştur artık. Çok geç.'
Rust Cohle
#5
'Bazen insanların bensiz daha mutlu olacağını düşünüyorum, etrafında olmamın onlar için pek iyi olmadığını. Onları yıpratıyorum. Mutsuz oluyorlar...'
Rust Cohle
#6
Ajan : 5 yıl boyunca sürekli yer değiştirmişsin. Ve son evinden de taşınmışsın.
Rust : O zamanlarda da şimdi olduğu gibi yalnızlığın coğrafyası yoktu.
#7
#8
Marty : Sen hiç, kötü bir adam olup olmadığını merak ettin mi?
Rust : Hayır, Marty. Ben merak etmem. Dünyanın kötü adamlara ihtiyacı var. Biz de diğer kötü adamları uzakta tutarız.
#9
'Biri bana demişti ki, 'Zaman düz bir çemberdir.' Yaptığımız veya yapacağımız her şeyi tekrar yapacağız, tekrar o küçük çocuk ve kız o odada olacaklar. Tekrar ve tekrar. Sonsuza dek.'
Rust Cohle
#10
'Fark ediyorsun ki, tüm hayatınız, sevginiz, nefretiniz, hatıralarınız, acılarınız... Hepsi aynı şeydi. Hepsi bir rüyaydı. Kilitli bir odada sakladığınız rüya. İnsan olduğuna dair bir rüya!'
Rust Cohle
#11
'Bence insan bilinci evrimde trajik bir şekilde ilerledi. Çok fazla bilinçlendik. Doğa kendinden bağımsız bir bakış açısı yarattı. Bizler doğa kanunlarına göre var olmaması gereken yaratıklarız. Hepimiz bir yanılsama içindeyken, duyusal deneyimler ve hislerin gelişimi sayesinde birey olduğumuzu sanan fakat, aslında bir hiç olan bireyleriz.'
Rust Cohle
#12
Rust : Bence türümüzün yapması gereken en onurlu davranış, programlamamazı reddedip üremeyi durdurmak ve hep birlikte soyumuzu tüketerek kardeşçe bu haksızlığa son vermektir.
Marty : O halde neden sabah yataktan kalkıyoruz ki?
Rust : Ben de kendime bunu soruyorum. Ama aslında bu sorunun cevabı, intihar etme cesaretimin olmamasıdır.
#13
Marty : Eğer insanlar inançlı olmasaydı, neler yapardı düşünebiliyor musun?
Rust : Şuan ne yapıyorsak aynısını. Sadece biraz daha açık.
Marty : Hadi lan oradan, ortalık kan gölüne dönerdi, ahlaksızlıktan geçilmezdi.
Rust : Eğer bir insanı doğru yolda tutan tek şey ilahi mükafatsa dostum, o kişi adinin tekidir.
#14
'Bir an vardı. Karanlık beni aldığında biliyordum, o bir şeyin… Artık her neye indirgendiysem. Bilinçlilik bile değildi, karanlıktaki belirsiz bir farkındalıktı. Ve ben varlığımın soluşunu hissedebiliyordum. Onun da altında farklı bir karanlık vardı. Daha derin ve sıcaktı. Bir madde gibi. Hissedebiliyordum be. Ve biliyordum. Kızımın beni orada beklediğini biliyordum. Öyle netti ki…onu hissedebiliyordum. Babamdan da bir parça hissedebiliyordum. Sevdiğim her şeyin bir parçasıymışım gibiydi. Ve hepimiz… Üçümüz de birlikte solup gidiyorduk. Yapmam gereken tek şey kendimi bırakmaktı. Ve bıraktım da. Dedim ki, “Al beni karanlık.” Ve kayboldum. Ama hâlâ, hâlâ hissedebiliyordum… Kızımın oradaki sevgisini. Hatta öncekinden de fazla. Hiçbir şey sevgisinden başka hiçbir şey yoktu orada.'
Rust Cohle
#15
Rust : Sana şunu diyeyim, Marty. Ne zamandır her gece yukarıdaki odanın camından dışarı bakıyor ve düşünüyorum. Sadece bir hikâye var. En eskisi. Işık, karanlığa karşı.
Marty : Alaska'da değiliz biliyorum ama benim gördüğüm kadarıyla karanlığın sınırları çok daha fazla.
Rust : Evet. Haklısın bu konuda. Ama yanlış bakıyorsun, bu gökyüzü olayına.
Marty : Niyeymiş o?
Rust : Başlarda sadece karanlık vardı. Bana sorarsan ışık kazanıyor.
