Bir Gösteri İçin Kurulan 'Tekerlekli Sandalye Dans Projesi' 3 Yıldır Sahneden Yaşama Sevinci Aşılıyor

2013 yılında İzmir Büyükşehir Belediyesi desteği ile kurulan, eğitmen ve müzisyenler dahil olmak üzere herkesin gönüllü olduğu Wheelchair Dance Project (WCDP- Tekerlekli Sandalye DANS Projesi) dört yıldır, izleyen herkese, sahneden yaşama sevinci aşılıyor. Her gösteriden sonra izleyiciler tarafından ayakta alkışlanan, engelli bireyleri dansla buluşturan WCDP grubu izleyenlerin ön yargılarının kırılmasına yardımcı olduğu için Sabancı Vakfı’nın ‘Fark Yaratanlar’ programına da 5 Ocak’ta dahil oldu.

Cumhuriyet gazetesinden Zehra Özdilek, grubun kurucusu İzmir Devlet Opera ve Balesi BALE sanatçısı ve koreograf Banu Dağcıoğlu Türkeli ve dansçılarla projeyi konuştu.

WCDP’nin kurucusu Banu Dağcıoğlu Türkeli, ajitasyondan uzak bir tavırla seyirciyle buluştuklarını vurguluyor. Projenin amacının çocuklara dansla farkındalık yaratmak, kısaca ‘Biz olmak’ olduğunu söyleyen Türkeli, hiçbirimizin birbirimizden asla farklı olmadığını, sadece farklı bedenlere sahip olduğumuzu belirtiyor ve ekliyor: 

''Sandalyenin bir aksesuar veya çoğunluğun giydiği bir çift ayakkabıdan farklı olmadığını, hayattan vazgeçmemeyi, sanatın karanlığı aydınlattığını göstermek. Şuan bedensel ve ortopedik engel seviyesi birbirinden farklı 15 dansçımız var. Ben de sandalyeye oturarak, her birinin ayrı ayrı limitlerini keşfederek, zamanlamaların farklılığını, sandalye açılarının hacmine göre hesaplayarak çalışıyorum, keşfediyorum.”

İzmir Büyükşehir Belediyesi'nin 2013 yılında Engelsiz İzmir Projesi için bir kerelik engelli bireylerden dans gösterisi istediğini ve bedensel engelli dansçılarla çalışmayı kabul ettiğini söyleyen Türkeli, proje haberinin ulaştığı bireylerin yanında, sandalyeyi diğerlerine göre daha aktif kullanabilen basket oyuncularının antrenmanına da giderek, takımdan gönüllü adayları seçmiş. 5 dansçıyla, iki ay boyunca, Fuar Sosyal Projeler Merkezi'nde prova yaptıklarını anlatan Türkeli, ''Bir temsillik gösteri bana da dansçılara da az geldi... ‘Benimleyseniz sonuna kadar, koşalım’ dedikten sonra her şey daha da farklılaştı. Sanat hiç biter mi? Özgürlük sınırlanabilir mi? Hisseden ruha engel olunabilir mi? İfadenin gücü saklanabilir mi? Asla bitmeyecek... Bundan çok eminim çünkü tüm canlılar gibi benim de bir gün dünya üzerinde zamanım dolacak, ancak bugün farkındalık yarattığımız o muhteşem çocuklar, yarın WheelChair Dance Project eğitmenleri ve koreografları olacaklar...Varoluş sebebim buymuş dediğim çok zaman oldu.''

Dansa ilk kez WCDP ile başlayan Elli, bir arkadaşının tavsiyesiyle grupla tanışmış. Dansa başlama serüvenini şöyle anlatıyor: “İzlemeye gittiğim ilk gün Banu hocam istersem katılabileceğimi söyledi. Ama ben bir yıla yakın provaları ve çalışmaları dans etmeden izledim. Buradaki büyüye bir yılın sonunda daha fazla dayanamayıp kapıldım. İki yıldır ekibin bir parçası olarak dans ediyorum. Buradaki güzellik, kazanmanın ve kaybetmenin olmaması. Rakip yok, yarışma yok. Sadece dans ediyoruz. Kendimiz, çocuklar ve insanlık adına ortak değer üretiyoruz.” diyor.

Dans etmeyi hep çok istediğini ancak profesyonel olarak yapma şansı bulamadığını söylüyor. WCDP ekibinden 2015 yılında bir arkadaşı sayesinde haberdar olmuş: “Dansa karşı kendimi bildim bileli merakım vardı. Hatta hep engelim normalde beni engelleyen bi durum değil ama tango ve bale yapmak için sağlıklı olmayı dilerdim. Derken WCDP ve Banu hocayla tanıştım. Tango ve bale yapabildiğime hala inanamıyorum. Bu benim için çok çok önemli bir şey...” Değirmencioğlu dans sonrası çoğu kez ayakta alkışlandıklarını dile getirerek, şöyle devam ediyor: “Gözlerini silenler , tebessümle yanımıza gelip bizimle tanışmak isteyenler oluyor, bunlar çok çok hoş tepkiler. Gerçekten iyi ve güzel bir şeyler ortaya çıkardığımızı ve insanlar üzerinde etki bıraktığımızı bilmek hepimizi mutlu ediyor. WCDP ailesi olarak özellikle çocukları çok önemsiyor ve sahneye de onlarla çıkıyoruz.''