Karianos Karia

Sibel Hanım’ın kıyafetlerini son aylarda kim hazırlıyor bilmiyorum ama sözlüde başarısız öğrenciye öğretmenin “ otur , sıfır!” edasında bu kıyafeti hazırlayanlara “ olmadı” diyesim geliyor. Kimsenin bu kıyafetleri belli ki beğenmemiş.

Size Batı Anadolu’da yaşanan bir şeyi anlatıyorum. Doğma büyüme Egeliyim. Allah aşkına insana uzaylıymışım, mağara kovuğundan çıkmışım hissini bana yaşatmayın. Bilmediği , görmediğim , çevremde görmediğim bir şeyi anlatmadım ki. Nemnem deniyordu . Annemler ananemler bunları bana seneler önce anlattı. Mamayı kaç köylü / kasabalı geçmişte evinde çocuğuna alabildi ? İnsanlar muşamba bezlere çocuklarını sarıyordu . Ben mama yemeden büyüdüm. Evde ne varsa onu yiyorduk.

Anadolu’da eskiden tarlaya , bağa , bahçeye çalışmaya giden gelinler , küçük çocuklarını anneanneye ya da babanneye bırakırmış. O zamanlar rondo ya da blender gibi mutfak aletleri yok. Rende evlerde var ya da yok . Hazır mama formül zaten yok. Ananeneler / babaanneler lokmayı ağızlarında ıslatıp çiğneyip sonra bebeğe / küçük çocuğa verirlermiş. Buna “nemnem” denirmiş. Müge Anlı programında “dişlerim aşınmasın, diye çiğneyip ağzıma veriyordu.”diyen kadın, aklıma bu tuhaf ve çaresiz geçmişi getirdi . Günümüz annelerini ve babalarını düşünüyorum da. Anane ya da babaanne böyle bir şeyi yapsa küplere binerler , çıldırırlar. Sanırım kelimenin kökeninde “dil üzerinde eritmek, nemlendirmek” eylemi yatıyor.