Müthiş Fotoğraflarla, Bir Babanın 2.5 Yaşındaki Kızıyla Baş Başa Çıktığı Seyahatten Öğrendikleri

Kızım 2 yaşından biraz büyükçeydi, algısının arttığını ve artık cin gibi olduğunu anlamıştım.

Kendi deneyimlerimi ve bilgi birikimimi onunla paylaşmayı her zaman istemişimdir. Bana göre bunu yapmanın en iyi yolu; bunları ona anlatmaktan ziyade, dünyayı ona bizzat göstermekti. 

Önümde bunun için oldukça müsait 8 günün olduğunu fark ettiğimde ise ertesi gün için, yani Noel'den bir gün öncesi için uçak biletlerini derhal aldım.

İzlenecek yol ise basitti: 

• Kendimi rahat ve plansız hissetmek istemiştim. Her odayı bir gün önceden ayırtmaya karar verdim böylece gezi planımız spontane olacak ve kolayca değişebilecekti.

• Klasik turist rotalarından gitmek yerine kızımla baş başa zaman geçirmek istediğim için daha büyük şehirlerden uzak duracaktım.

• Hem ön yargılı olmayacağıma hem de ufaklığın da bu yolculuğa yön vermesine imkan sağlayacağıma kendi kendime söz verdim.

Tayvan'ın doğu kıyısında bisiklet sürdük, bir çiftlikteki yavru hayvanlarla vakit geçirdik, balıkçıların teknelerine misafir olduk, trenleri seyrettik, tepelere tırmandık, bir fırtınadan beraber kaçtık ve sonuçta çok eğlendik.

Onlar düşündüğümden daha anlayışlı ve zekiler. Kızımla yetişkin dilini ve mantığını kullanarak diyalog kurmanın çok daha kolay olduğunu keşfettim. Birlikte yabancı bir yerde ve konfor alanımızın dışındaydık. Çok geçmeden; bir takım olduğumuzu ve birbirimizin desteğine olan ihtiyacımızı fark ettiğimiz an ise durumumuz hızla gelişme gösterdi.

Arkadaşlarıma ve aileme bu seyahatten bahsettiğimde ilk tepkileri; 'Öğle uykusuna nasıl yatacak?' 'Çocuklar annesiz yapamaz!' 'Şimdi zamanı değil, bunu büyüdüğünde de yapabilir!' olmuştu. 

Bunların yerinde tepkiler olduğunu söyleyebilirim ama zaten çatallardan masa köşelerine ve hatta döşemelere kadar her şeyin çocukların güvenliğine göre tasarlandığı ve ebeveynlerin korkularına göre pazarlandığı, aşırı korumacı bir dünyada yaşıyoruz. 

Mesele şu ki; daha ilginç tecrübeler yaşayabilmeleri için gözümüzü karartmamız gerekiyor. (Yetişkin gözetiminde edinilen tecrübeler tabii ki.)

Asya'da, sahip olunan her şeyi çocuğa sunma eğilimi var. Yaşadığım yer olan Pekin'de de çocukları için bir sürü fedakarlık yapan anne babalar görüyorum fakat çok üzerine düşülen bu çocuklar şımarıveriyor.

Anne-babasını ya da büyük anne ve dedesine vuran 3 ya da 5 yaşlarında çocuklar görmeye katlanamıyorum ve kendi çocuğumun da böyle davranmasını kesinlikle istemiyorum.

Bir takım arkadaşı gibi daima eşimin yanında olsam da, açıkçası karnımda bir çocukla 9 ay 10 gün geçirmedim ve bu yüzden de kendimi biraz dışlanmış hissettiğimi söyleyebilirim. Kızım doğal olarak annesine daha düşkündü ve babası her zaman ikinci, hatta üçüncü bir seçenekti. Baş başa olduğumuz bu yolculuk sayesinde tam anlamıyla bir ebeveyn olma fırsatını yakaladım.

Anneler bunu nasıl beceriyor hala anlamış değilim fakat şimdi kıymetlerini daha iyi anladım. Kadınlara tavsiyem; anne olmanın nasıl bir şey olduğunu anlamasını istiyorsanız, çocuğunuzla birlikte siz olmadan bir yolculuk yapmaya eşinizi ikna edin. 

Canı sıkılmadan hemen önce verdiği sinyallerin ya da sakin bir evetin aslında hayır anlamına geldiğinin; bir anda her şeyin farkına varıyoruz. Bunlar biz erkeklerin (tamam belki de yalnızca benim) çocuklarda gözden kaçırdığı küçük şeyler.