Bir Hayalet Hikayesi: Duyuyor, Düşünüyor Ancak Hareket Edemiyor ve Konuşamıyorsunuz!
Bedenin bütün fiziksel ve iletişimsel kabiliyetlerini kaybettiği bir durumda zihin ne yapar? Bir düşünün. Beyniniz sapasağlam çalışıyor ama hareket edemiyor ve konuşamıyorsunuz. Böylesine çetin bir psikolojik süreci atlatmak kolay olur muydu?
Kesinlikle değil. Martin Pistorius vakasında da işleri böyle ifade etmek mümkün.
Martin Pistorius, Güney Afrika’da yaşayan bir ailenin üç çocuğundan biriydi.
En sağdaki çocuk.
1990’da, 12 yaşındayken esrarengiz bir komaya giriyor. Doktorlar sebebinden emin olamasa da kriptokok menenjitten şüpheleniliyor.
Durumu git gide kötüye gidiyor.
Sırayla hareket, göz kontağı kurmak ve nihayetinde konuşmak gibi yetilerini tamamen kaybediyor.
Ailesi evlatlarının sürekli yanlarında olduğunu fakat bir sebzeden farklı olmadığını ifade ediyor.
Doktorların yorumu “Ölene kadar rahat etmesini sağlayın” olmuş.
“Fakat ölmedi, mücadeleye devam etti” diyor annesi.
Babası her sabah 5’te kalkıyor, onu giydiriyor ve özel bakım merkezine götürüyormuş.
Sekiz saat sonra onu almaya gidiyor, banyo yaptırıyor, karnını doyuruyor, yatırıyor ve iki saat sonrasına alarm kuruyormuş. Gece kalkıp oğlunun uyku pozisyonunu değiştirmek için…
Annesi Joan bir gün ona bakıp “Keşke ölsen” demiş.
Çaresizce. “Biliyorum bunu söylemek korkunç, ama onun huzura ermesini istedim sadece” diyor. En azından orada onu duyan biri yoktu diye düşünerek...
Ama duyuyordu…
Evet. Martin orada olduğunu ve her şeyi duyduğunu ifade ediyor.
Bugün 39 yaşında ve İngiltere’de, karısıyla birlikte yaşıyor. Üstelik neredeyse bütünüyle iyileşmiş durumda!
Peki nasıl?
14-15 yaşındayken uyandığını söylüyor. “Bir noktadan sonra her şeyin farkına varmaya başlamıştım, herhangi biri gibi” diyor.
Yine de diğer yetilerini hemen geri kazanamamış ve aynı rutinde devam etmiş hayatına.
“Çevremdeki herkes orada yokmuşum ve hiçbir şeyin farkında değilmişim gibi davranıyordu ama işin aslı böyle değildi” diyor.
Her şeyin farkında olmak ama hiçbir şekilde harekete geçememek. Korkunç değil mi?
“Gerçek keskin bir bıçak gibi zihnime dayanmıştı, hayatımın geri kalanı böyle geçecekti” diyor.
Düşüncelere kapılıyor fakat hiçbir şey yapamıyorsan, düşüncelerden kurtul.
Aldığı ilk karar böyle olmuş. Düşünceleri görmezden gelmek. Bu konuda oldukça iyi olduğunu söylüyor.
Yine de tam anlamıyla görmezden gelemediği bir takım düşünceler varmış...
“Ne olursa olsun Barney’den nefret ediyordum. Ondan ne kadar nefret ettiğimi ifade edemem” diyor. Rehabilitasyon merkezinde sürekli çizgi film bölümlerini kasetten tekrar tekrar izletiyorlarmış...
Bilincini yeni yeni kazandığı zamanlar, artık ipleri eline almak istemiş ve güneşin doğuşunu ve batışını takip etmeye başlamış.
Her şey çok iyi gidiyormuş. Ta ki annesinin “Keşke ölsen” sözünü işitene dek. “Bunu duyduğum an tüm dünya benden uzaklaştı” diyor. Büyük umutsuzluğa sevk olmuş.
Yine de zamanla onu anladığını söylüyor. “Çaresizlikten, acı çekmemi istemediğinden söylediğini fark ettim” diyor.
Git gide iyi hissetmeye, iyileşmeye başlamış.
Nasıl olduğunu anlamadan… Vücudu da eski haline dönmeye başlamış.
Martin, Hayalet Çocuk adında bir anı kitabı yayınladı.
Bir hayalet gibi geçirdiği yıllara ışık tutan bir eser olmuş bu. Şimdiden Uluslararası Çok Satanlar listesinde yer edindi.
Ne hikaye ama...
Martin'e mutlu ve huzurlu bir hayat diliyoruz. Hareketli ve mucizelerle dolu türden bir hayat... 🙏
Yorum Yazın
Nedense bir çizgi karakter için üzüldüm. Kendimi kötü hissettim. Nefredilen birisi olmak kötü... Suçu neydi ki...
tekrar tekrar izletiyorlarmış ya bıkmış herhalde
kanım dondu adeta
Bu hikayeyi biliyorum burdan bi onedio uyesi paylasmisti yine dunya da Boyle hikayeler cok var mucadele umut. Mucize...