Zuhal Gürçimen Yazio: İnsan Müsilajı
Doğa nasıl da mükemmel işletiyor mekanizmasını değil mi?
Dengesini bozacak eylemleri yapmaya başladığında sabrediyor, hiç hissettirmeden kendi içinde tolere ediyor insan evladının yaptığını. Susuyor ve bilgece bekliyor. Bakıyor ki kaynakları kalıcı zarar görmeye başladı uç veriyor tepkileri.
Önce mahsullerini kısıyor, etrafa kokular salıyor, insanın konfor alanını ufaktan tehdit ediyor ama o aynı insan, görmek istemediğinin önüne set çekiyor işte. Temizlik yapmak yerine kokuları bastırsın diye parfüm şişelerine sarılıyor.
Eh ne de olsa doğanın görevi değil mi kendini yenilemek? Bugüne kadar öyle yapmadı mı?
Tabiata dair her varlığın görevi insana biat etmek değil mi? Özetle, insan diyor ki; ey doğa seni sağlam ve temiz tutmak için de paraya ihtiyaç var. Bırak bana kendini, ben altın madenleri kazayım ciğerlerine, sonra oradan kazandığım paralarla yüzüne makyaj yaparım, kapatırız hastalıklarını.
Doğa akıllı ve zeki ancak en çok bilge...
Gücünü kontrolsüzce kullanmıyor insan evladının üzerinde. Susuyor ve olaylarla öğretmeye çalışıyor. Yoksa bir fırtına da keser cezasını insanın. Arada aba altından sopa gösteriyor insana, yine de kıyamıyor, bitirmiyor misafirinin işini. En çok da şu 3-5 dakikalığına uğradığını anlamayan yolcu insanın, taşların üzerine sıraladığı oyuncakları kendisinin zannetmesine şaşırıyor. Oysa onların bir sallanmalık işi var. Karıncanın etrafındaki habitatı fark etmesi bile sezgileriyle, radarlarıyla mümkünken, insan denen varlık gözünün gördüğü o dar açıdan sadece önüne bakabiliyor.
Nitekim doğa kızmaya başlıyor. İnsan, anlamadıklarıyla kendi yolcu kardeşlerinin de yok olmasına sebep oluyor. Yolcu olan insan evladı küçük ve çok başlı bir ejderha gibi doğanın her bir kaynağına ayrı bir kenardan saldırmaya devam ediyor. Kanatıyor artık ısırıklarıyla. Doğa yorgun. Çekiyor elini bir yerden, artık kendini korumaya alması lazım, duvara toslaması lazım o yolcunun. Kendisinin -hiçbir şey- olduğunu, güç zannetiklerinin kağıttan kuleden bile dayanıksız olduğunu idrak etmesi zaman alacak belli ki.
Savaşçılarından birini öncü gönderdi doğa, haberci adeta. Daha fazlasını yapma diye kapattı denizinin kapılarını.
Şimdi buralarda müsilaj diyorlar ona. Kendisinin bu adı hiç umursadığını zannetmiyorum.
Bize göre istila etti bizim denizimizi. Pis ve kokulu, üstelik içindeki canlı ortamı yok etme niyetiyle yayılmaya devam ediyor. Kötü huylu yani. Hain müsilaj!
Çocukluğumuzun o güzelim denizine bu yapılır mı? Git başka yerlere sen, buralarda bekleme, bizim de yaz tatilimizi zehir etme şeytan müsilaj!
Kıyısında hayaller kurduğumuz, kenarındaki bir evi yüzlerce katına sattığımız, üzerine restorantlar kurup evimizin tuvaleti gibi kullandığımız, bir dalgasıyla her türlü atığı sihirli bir değnekle yok eden denizimiz bizim o.
Masmavidir onun rengi bilir misin sen? Sen gelmeden önce keyfimiz öyle yerindeydi ki bizim. Fabrikalar kuruyor geçinip gidiyorduk kenarında, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi bizim. Her şey hep aynı yere, varlıkta beraber yoklukta herkes kendi paçasından, o kıyı bittiyse biz bu kıyıdan. Yolumuzu hiç ayırmadan… Bırak mavi denizimizin her iki yakasını zararcı ziyancı müsilaj.
Sevgili okur dostlar, tam da bu hallerle kritik etmiyor muyuz konuyu sizce de? Yetkin olmayan yetkililerin ağzımızı açık bırakan anlık fikirlerinden, “öff tam da kısıtlamalar kalkmıştı ne şimdi bu ya” diyen insanlarımıza, “biz aslında biliyorduk” diyen ilim irfan kuruluşuna. Durumdan en çok şikayetçi olacaklardan gemi ve deniz sektörüne kadar herkes kendisinin dışındaki bir konudan bahseder gibi değil miyiz? Fabrikalarının atık musluklarını körfeze dayayanlar bu sene yazlıklarına gidemeyecekleri için üzülüyor mudur acaba? Yoksa onların yazlığı müsilaj tutmayan kıyılarda mıdır?
11 yıl oldu kurumsal hayattan ayrılalı, keyfim yerinde ve çok güvenli ellerdeydim. İhtiyaçlarımın yön değiştirdiğini öngörüp kendime ikinci bir kariyer yolu çizdim çarkın dışına çıktım, bence hayatımı müsilaj basmadan kendi çözümlerimi üretme gayretine girdim. Uzunca bir süredir de MasterCamp Eğitim Platformu var, yeni mavi okyanusumuz. Bazen olaylar, bazen insanlar hayatınızda müsilaj yaratırmış en çok da son yıllarda idrak durumuna geçtim sanırım. Doğada ne oluyorsa yaşamındaki bütün aşamaların da aynı döngüyle yürüdüğünü fark ediyorsun. Sen kötü davranırsan, hayat da doğa da sana cevap verir.
Ezcümle; kendine rağmen, doğaya rağmen hiçbir şey yapamayacaksın ve ya denizini ya hayatını basacak müsilaj.
Ayrıca ey insan evladı!
Kötü söz sahibine aittir, sensin müsilaj!
Yorum Yazın