“Kimse cami jandarmalığına soyunmasın”

“Kimse cami jandarmalığına soyunmasın”

وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَامًا

“Ey Rabbimiz! Eşlerimizi ve çocuklarımızı bize göz aydınlığı kıl ve bizi Allah’a karşı gelmekten sakınanlara önder eyle” (Furkân, 25/74)

Ramazan, memleketin yüzde doksanından fazlasının camilerle alışverişinin arttığı dönem. Vatandaşın çoğunluğu cumalar dışında teravihlere rağbet eder. Vakit namazlarını muntazaman kılamayanların dahi teravihlere gittiği görülür. Ramazanda camilere yönelen bir taife de çocuklardır ki benim asıl meselem onlar.

Ramazan başladığında ilk günler çocukların bir eğlencesi de Teravih namazlarıdır. Güle oynaya gelirler ister haylazlıklarını deyin, ister yaramazlık. “Çocukluklarını” yapıp dönerler. Ya büyükler? Büyüklüklerini gösterebilirler mi? Herşeyden önemlisi modeli Peygamber (SAV) olan bu ümmet, ümmet olmanın gereğini yerine getirirler mi? Pek değil.

Çocuklarla büyük adamla muhatap olurcasına muhatap olan Peygamber’in ümmeti çocuğa her alanda yaptığı aşağılamasına camide de devam eder, Camiden, mescitten kovalamakta hiç beis görmez.