Gülşah Elikbank Yazio: Elif’in Minik Eli ve Ayda’nın Gülüşü
Baştan belirteyim, bu pek romantik bir yazı olmayacak. İnsan yapısı gereği rasyonel bir varlık değil farkındayım. Hepimizi duygularımız yönetiyor. Fakat bazen duyguları bir kenara bırakıp acı gerçekleri konuşmak gerekiyor ve bugün; o gün.
Geçtiğimiz hafta İzmir Urla’da evimin çalışma odasında yakalandım depreme. İstanbul’da 99 depremini yaşamış biri olarak, depremin sarsıntı gücüne göre yıkımını tahmin edebilecek bir deneyimim var. Evim müstakil olduğu için korkum sadece anneme ve kızımın yaralanmasına dairdi ama hemen o anda aklıma, bu şiddette bir depremde yıkılabilecek yerler olduğu geldi. İlk olarak da; İzmir Bayraklı… Bilmeyenler için söyleyeyim; bu bölge sermayenin güdülemesi ile İstanbul Maslak’a
dönüştürülmeye çalışılan yeni plazaların mantar gibi ürediği ama aslında zemini son derece bozuk bir yer. Bu bir sır değil, bölgenin binalarının zaten çürük raporları var. Zemin etütleri de ortada…
Uğruna ölünecek değil, uğrunda yaşanacak ideallerim oldu hep. Ölümü değil yaşamı kutsadım her zaman ve gençlere söyleşilerimde hep bunu anlattım.
İlk emri “oku” olan bir kutsal kitabımız var ve onu sahiden anlayarak okuyan herkes kaderin bir teslimiyet anlayışı olmadığını bilir. İnsan elinden gelenin en iyisini yapmalı, tüm çabayı doğrudan yana sarf etmeli ve sonra gerisini Yaradana bırakmalıdır.
Yani depremin gerçekleşmesi engellenemez ama o depremde gerçekleşecek hasar, verilecek kayıplar önlenebilir. Akıl, bunun için var. Bilim, bunu söylüyor. Gerçek şu, deprem değil, ihmal öldürüyor insanları. Sahici bir Tanrı inancı olan kimse, onu yaratanın onu böyle öldürmeye çalışacağına da inanmaz zaten. İnsan yaşama tanıklık etmek üzere buradadır.
Artık aklımızı kullanıp bilimin yolundan gitmek zorundayız. İnsanı yaşatmayı değil, ihmallerle onu yok etmeyi seçenler; insanlık suçu işlemektedir her şeyden önce. Vicdanlarda zaten yargılanacaklardır ama hukuk da peşlerini bırakmamalıdır.
Çok canımız yandı, kalbimiz çok acıdı ve kaybımız büyük. Bir daha benzerini yaşamamak için doğru hareket etmeliyiz.
Ben Elif’in o küçücük parmağının onu enkazdan kurtaran kişiye nasıl tutunduğunu hiç unutmayacağım. Ama asıl o küçücük bedeni ihmaller zinciri ile o enkazın altında bırakanları hep hatırlayacağım. Evet, ben Ayda’nın 91 saat sonra hepimize gülümseyen o güzel yüzünü hiç unutmayacağım. Fakat sedyeyle taşınırken arkasına dönüp söylediği ilk kelime “anne” olan Ayda’nın annesiyle birlikte çocukluğunu da o enkazda bıraktığını hep anımsayacağım. Çok öfkeliyim. Öfkemi diri tutup bunları çocuklarımıza yaşatanlardan hesap sorulmasını sağlamak istiyorum. Bu sefer unutmak istemiyorum. Bu topraklarda çok acı, çok hüzün birikti dostlar. Farkındayım, dayanmak zor, zihinde bunları taze tutmak yola devam etmeyi güçleştiriyor, biliyorum. Benim için de öyle. Dünya tek başına mutlu olmanın imkansız olduğu bir yer. O yüzden belki ben iyiyim ama herkes iyi değilken, bunun hiçbir önemi yok.
Biz kim ne derse desin, güzel yürekli, vicdanlı insanların çoğunlukta olduğu bir ülkeyiz. Günlerdir hiç tanımadıkları insanlar için canla başla kurtarma mücadelesi veren o kahramanlar, ekranları başında farklı şehirlerden İzmir için gözyaşı dökenler, dua edenler… Bunları unutmayın. İyiler sessiz çoğunluktur bu ülkede. Onlar sadece gereken zamanda ve yerde ortaya çıkarlar. Buna inanalım. Ben her zaman mucizeler yalnızca ona inanan insanlar içindir ve gerçek mucize insanların kalplerindedir, derim. İnancımızı sağlam tutalım, bu dünyada birbirimize emanetiz hep hatırlayalım. Siyaset, sermayenin gücü bunlar geçici ama insanlık onuru kalıcıdır.
Yorum Yazın