naringünay

Ne yazık ki size katılamayacağım. Korkuyla ve cezayla yetiştirilen, sevgiden uzak büyüyen çocuklar, bir otorite altında kendilerine ait en ufak kararı bile alamayan çocuklar büyüdüklerinde özgüvensiz, ve hatta pasif agrasif kişiler oluyorlar... şımarıklık her istediği yapılan evin başkanı oymuş gibi davranılan çocuklarda görülür... oysa çocuğu, ona bir birey olduğunu hatırlatarak, bir şeyi neden yapıp yapmaması gerektiğini nedenleriyle anlatarak, ona sevgi ve sabır gösterip, onunla iletişim kurarak yetiştirirseniz , o çocuk iyinin ve kötünün bilincinde olacaktır. İleride de hayatında kararlar alırken sorumluluk alabilecek, doğru veya yanlışı kendi vicdanı için seçebilecektir...belli bir korku ile ya da başkalarına bağımlı bir biçimde hayatını sürdürmeyecektir. Bu nedenle keşke bu maddeler dikkate alınsa ama ne yazık ki çoğu anne baba iyilik yapıyoruz diye çocuklarının umutlarını, hayallerini , özgüvenlerini kırıyorlar...

Yetişkin erkeklerin kolu kesilmezdi özellikle onun yerine çocuğunun kolu kesilirdi ki yetişkin erkek çalışabilsin leopard için... kongo da hala korkutur bu caninin adı insanları, kapanmaz yaralar bırakmıştır arkasında...

13 yaşında bir çocuk, masum bir melek intihar ediyor... faili meçhul bir cinayet değil de nedir bu? Oyunlar oynayacağı hayatının en tasasız anlarını yaşayacağı vakitte gelsin bunalım, intihar... Bizler, çocuklarımız hepimiz birer yarış atı olduk adeta. Hayatımızda hep bir yerlere yetişme çabası... her zaman daha iyisini istiyor, dikte ediyoruz, kendi hedeflerimizle kendimizi sınırlıyoruz ,hırslarımızla nefesimizden çalıyoruz... Eğer bugün 13 yaşındaki bir kız çocuğu sınav sonucu ardından bunalıma girip intihar ediyorsa sorarım size bu dünyanın da sınavın da başarının da hırsın da ne manası var?