Hulusi Çakır Yazio: Bir Veli Ziyareti Günlüğü
-Öğretmenim bize yemeğe gelir misiniz?
-Gelirim tabi ama ailenin haberi var mı?
- Var öğretmenim, hadi tutun elimden...
Elimden çekiştire çekiştire koşar adım, ağzı kulaklarında, gitmeden evin her bölümünü mimar edasıyla anlatır, aile içinde yaşayan fertlerin biyografisini çıkarırlar.
Ama kapıdan adım atar atmaz süt dökmüş kediye döner, dizini kırmış vaziyette otururlar. Utancından gözlerinize bile bakamaz, sınıfta susmayan çocuk lal olur.
Ev ahalisi bayram hazırlığı yapmış, evin içi bahar esintisi pırıl pırıl. Ortaya büyük halil ibrahim yer sofrası serilmiş, sofrada yok yok. Bütün ince ayrıntısına kadar düşünülmüş. Elinde avucunda ne varsa ortaya dökülmüş. Mahcup bir şekilde yemeğimizi yerken ısrarla önünde biten tabak doldurulur. Yemek yerken çocuk çaktırmadan sizi keser. Nasıl yemek yediğinize, mimiklerinize, gözlerinize bakmaktan çocuk yemek yiyemez. Göz göze geldiğinde aşkla bakan gözler mahcupça aşağı iner.
Ailesi okuldaki durumunu sorduğunda heyecanla bekler, güzel cevaplar duyduktan sonra gururla, aşkla annesine-babasına bakar.
Evin içini gezdirirken utangaçlığından eser kalmaz, bıcır bıcır her ayrıntıyı anlatır, kumanda savaşını kimin kazandığından tutunda uyurken ne tarafa döndüğünü bile söyler.
İşte böyle bir şeydir öğretmenlik. Ailenin bir parçası, içine içli içli işleyen bir o kadar işleten, yüreklere dokunan yürek dokuyan, bütün ayrıntıları fark eden bütün ayrıntıları ortaya çıkaran, gönülden sevilen candan seven, kandil gibi kendini tüketerek başkalarına ışık verendir öğretmen.
Yorum Yazın
Ah bu korona bu aile etkilesimlerinden de uzak tuttu bizi. Yeni velilerimi de zoomdan uzaktan uzaga tanimaya calisiyorum. Hic sicacik çay ve sohbetin yerini ... Devamını Gör