Cahit Sıtkı Tarancı Şiirlerinden ve Öykülerinden En Güzel Anlamlı Sözler
Cumhuriyet dönemi Türk edebiyatının en önemli şairlerinden bir tanesi olan Cahit Sıtkı Tarancı, şiirlerindeki ve öykülerindeki can alıcı sözler ile hepimizin hayatına dokunan bir isim. Otuz Beş Yaş şiiri ile herkesin aklına kazınmış Tarancı, her edebiyat severin en az bir kez okuduğu bir şair. Sanat için sanat anlayışını savunan Cahit Sıtkı Tarancı'nın en güzel, en anlamlı sözlerini sizler için derledik...👇
Öyle eksildik ki yaşarken, bize dokunan her şeyi eksiltiyoruz. Yalnızlığımla çoğalıp, kalabalıklığımızla eksiliyoruz. Ve öylesine kalabalık ki yanlılığımız ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz.
Ve öylesine kalabalık ki yalnızlığımız. Ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz…
Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede, hatırla ki mahşer günüdür. Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
Dinsin artık bu kalp ağrısı.
Desem ki sen benim için, Hava kadar lazım, Ekmek kadar mübarek, Su gibi aziz bir şeysin; Nimettensin, nimettensin!
Olur biter, geçer gider. Ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var. Olup bitmeyen, geçip gitmeyen.
Neden sonra farkına varıyorsun, etrafındaki korkunç ıssızlığın; yar olsun dost olsun ne arıyorsun, adresi belli mi vefasızlığın.
Nedir ki eninde sonunda ölüm, Ayrı düşmek değil mi aşinalardan?
Neden böyle düşman görünürsünüz, Yıllar yılı dost bildiğim aynalar…
Sesin öyle güzel ki, duymak isterdim öldükten sonra bile.
Memleket isterim yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun; olursa bir şikayet ölümden olsun.
Senin ağzından çıkan bir cümlenin tadını, Ne bugün içki verdi, ne bu gece dudaklar!
Sen dünya maceramda, Aşkım sabrım kararım, Gülsem de ağlasam da, Ancak seninle varım..
Hayata beraber başladığımız, dostlarla da yollar ayrıldı bir bir. Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Kara zeytin gözlerinde müjdeler, Tıpış tıpış geliyor, Sevdiğim, Havaynan ekmeknen suynan bir tuttuğum.
Bir kere misafire çıkmış adın; istesen de istemesen de gideceksin.
Bir kere sevdaya tutulmaya gör; Ateşlere yandığının resmidir. Âşık dediğin, Mecnun misali kör; Ne bilsin âlemde ne mevsimidir.
Su insanı boğar, ateş yakarmış! Her doğan günün bir dert olduğunu, İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ben bir gölge olsam, yahut bir hayal, Onlar gibi hissiz, onlar gibi lâl.
Ve birdenbire yürekler, aynı acıyla yanıp, hepsinin gözleri yaşaracak. Öldüğümü hatırlayacak.
Kuruyan sular gibi zamanı da kaybettik.
Aşık dediğin Mecnun misali kör.
Zulmü pek çok insafı az, Hayata karşı aşkımız, Ne etseler ki çatlamaz, Bir sabır taşı aşkımız…
Evet, hatırladım küçük basit şeyler yetiyor kederlenmeye ya da mutluluğa?
Acısı acımdan derin. Tutsam ellerinden, üşür ellerin!
Bereket versin gökyüzünün tapusu yok. Herkes bakabilir. Bulutlara kimse el koyamaz. Hayal kurma hürriyeti var.
Bir ses bana: 'Gel! ' dese, ben o sesi işitsem, Kimsecikler duymadan bir kapı açıp gitsem...
Neylersin ölüm herkesin başında. Uyudun uyanamadın olacak kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında? Bir namazlık saltanatın olacak, Taht misali o musalla taşında.
Desem ki, inan bana sevgilim inan, evimde şenliksin, bahçemde bahar ve soframda en eski şarap.
Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede, hatırla ki mahşer günüdür. Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
Memleket isterim; Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun; Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.
Kış olmuş. Lapa lapa kar yağar. Bulutlar mı yaprak döküyorlar.
O kadar çok ki etrafta karanlık, herkesin gecesi kendine yeter.
Gemi yüzü görmeyen bir limanın hüznünü, kimsesiz gönlüm kadar hiçbir gönül duymadı.
Geniş, siyah gölgesi hayatımı kaplayan, tepemde kanat germiş bir kartaldır yalnızlık.
Ey her gün bir mezar taşını omuzlayan; Kalmadı gökte bile senin için ağlayan. Kalkmamak ümidiyle haydi toprağa kapan.
Yorum Yazın