Ayakları Yere Değmeyen Çocuk Tanrıçalar: Nepal'in Kumarileri
Çocuk saflığının hiç çocukluğunu yaşayamadığı bir gelenek...
Dünyanın çeşitli yerlerinde eski gelenekler çeşitli şekillerde sürdürülmeye devam ediliyor.
Gerek bayramlar, gerek dini ritüeller olsun, dünya çeşitlilikle dolup taşıyor. Kumari de bu geleneklerden biri.
Kumari, Nepal geleneğine ait bir tanrıça. Fakat bu tanrıça bildiğimiz tanrıçalardan değil.
Tanrıçaların insan hayatına görünmeden müdahale ettiği, insanları izlediği düşünülür. Oysa Kumariler halkın arasından seçilen ergenlik çağına gelmemiş küçük kızlardan oluşuyor.
Seçim süreci ise kulağa biraz korkutucu geliyor.
Eskiden Kumariler kraliçe tarafından seçilirken, günümüzde rahipler tapınaklara aldıkları küçük kızlara 'saflık' belirleyici ritüeller uygulayarak en safını seçiyor ve Kumari ilan ediyorlar. Bu ritüellerin ne olduğunu içeri alınan kızlardan başka tam olarak kimse bilmiyor, ailelerinin öğrenmesine izin verilmiyor.
Seçilen Kumari, regl olana kadar tanrıça olarak kalıyor.
Fakat tanrıçalık kolay bir iş değil.
Artık saflığın sembolü haline gelen küçük kızların ayaklarının yere değmesi yasak. Bu yüzden yıllarca oturuyor, kucakta taşınıyor, ayaklarını özel bir kasenin içine koyuyorlar.
İnsanlarla konuşmaları da yasak.
Bu süreç boyunca yalnızca aile üyeleriyle konuşma izinleri var. Aileleri ise Kumari'nin kaldığı saraya yerleşiyor ve ona hizmet etmeye başlıyorlar. Kumari halkın önüne çıkıyor, halk ayaklarının dibine hediyeler bırakıyor, ayaklarına kapanıyor küçük kızların. Saraydansa yalnızca dini festivallere katılmak üzere çıkartılıyorlar kucakta taşınarak.
Kumari olarak kaldıkları yıllar boyunca normal bir sosyal hayattan ve eğitimden uzak kalan kızlar, tanrıçalıkları sona erince maalesef prestijli ve varlıklı bir hayatın sahibi olmuyor.
Regl demek saflığın bitmesi demek. İlk regl döngüsüyle birlikte tanrıçanın vücut değiştirdiğine inanılıyor, bu yüzden yerlerine yeni bir Kumari seçiliyor. Aşırı kan kaybı ya da ciddi hastalık da tanrıçanın beden değiştirmesi demek oluyor.
Eski Kumarilerse kendilerine adeta baştan bir hayat kurmaya çalışıyorlar.
Kimse bir zamanlar tanrıça olduklarını hatırlamıyor ya da bu yüzden saygı göstermiyor.
Oysa bu geleneğin amaçlanan anlamı çok derin.
Kadını ve kanın yaratıcı gücünü öne çıkaran bir anlayışla ortaya çıktığına inanılıyor. Tanrıçanın tüm kozmosu rahminde büyütüp var olan canlı cansız her şeyde hayat bulduğu felsefesine dayanıyor. Bazı kutsal metinlerde ise tüm dişi varlıklarda varlığını sürdürdüğüne değiniliyor.
Modern dünyayla henüz 17. yüzyılda şekillenen canlı tanrıçaya tapma ritüelleri, 2300 yıllık bir geçmişe dayanıyor.
Maalesef kadının gücüne değil, bekarete dönük bir tapma şekli.
Kızların seçilmesi için aranan özelliklerden bazıları ise şu şekilde biliniyor:
Deniz kabuğu gibi bir boyun
Banyan ağacı gibi bir vücut
İnek gibi kirpikler
Ceylan gibi baldırlar
Aslan gibi göğüs
Ördek gibi yumuşak ve net ses
Kapkara gözler
Zarif el ve ayaklar
Kıvrımlı cinsel organlar
Tam 20 diş
Seçilenlerin 2-5 yaş aralığındaki kız çocukları olduğu düşünülünce, aranılan özellikler akıllarda ister istemez soru işaretleri bırakıyor.
Fakat yıllardır süren gelenek ve tanrıça seçimi değiştirilmeden devam ediyor. Günümüzde hala çeşitli Kumariler yaşamını bu kurallara tabi olarak sürdürmekte.
