Marquez Yaşama Veda Etti

Nobel ödüllü Kolombiyalı romancı Gabriel Garcia Marquez 87 yaşında hayatını kaybetti. Ünlü yazar, iki hafta önce Meksika'nın başkenti Meksiko'da hastaneye kaldırılmıştı.

Reuters haber ajansı yazarın ölüm haberini Meksika gazetelerine, Associated Press ise aile dostlarına dayandırdı.

Marquez ailesinin sözcüsü Fernanda Familiar da Twitter hesabından 'Marquez'in kalbi' durdu açıklamasını yaptı.

Dünya edebiyatının en büyük romancıları arasında yer alan Marquez, Nobel Edebiyat Ödülü'ne 1982 yılında değer görülmüştü. Edebiyatta 'büyülü gerçekçilik' akımının önemli temsilcilerinden Marquez'in, 1967'de yayımlanan 'Yüzyıllık Yalnızlık' adlı kült romanı 25'ten fazla dile çevrildi.

Lenf bezi kanseri teşhisi 1999 yılında konduktan sonra sağlık sorunları artan Marquez, 2009 yılında sevenlerine bir veda mektubu yazmıştı.

Marquez'in veda mektubu

Tanrı bir an için paçavradan bebek olduğumu unutup can vererek beni ödüllendirse, aklımdan geçen her şeyi dile getiremeyebilirdim, ama en azından dile getirdiklerimi ayrıntısıyla aklımdan geçirir ve düşünürdüm. Eşyaların maddi yönlerine değil anlamlarına değer verirdim. Az uyur, çok rüya görür, gözümü yumduğum her dakikada, 60 saniye boyunca ışığı yitirdiğimi düşünürdüm. İnsan aşktan vazgeçerse yaşlanır. Başkaları durduğu zaman yürümeye devam ederdim. Başkaları uyurken uyanık kalmaya gayret ederdim. Başkaları konuşurken dinler, çikolatalı dondurmanın tadından zevk almaya bakardım. Eğer Tanrı bana birazcık can verse, basit giyinir, yüzümü güneşe çevirir, sadece vücudumu değil, ruhumu da tüm çıplaklığıyla açardım. Tanrım, eğer bir kalbim olsaydı nefretimi buzun üzerine kazır ve güneşin göstermesini beklerdim. Gökyüzündeki aya, yıldızlar boyunca Van Gogh resimleri çizer, Benedetti şiirleri okur ve serenatlar söylerdim. Gözyaşlarımla gülleri sular, vücuduma batan dikenlerinin acısını hissederek dudak kırmızısı taç yapraklarından öpmek isterdim. Tanrım bir yudumluk yaşamım olsaydı… Gün geçmesin ki, karşılaştığım tüm insanlara onları sevdiğimi söylemeyeyim. Tüm kadın ve erkekleri, en sevdiğim insanlar oldukları konusunda birer birer ikna ederdim. Ve aşk içinde yaşardım. Erkeklere, yaşlandıkları zaman aşkı bırakmalarının ne kadar yanlış olduğunu anlatırdım. Çünkü insan aşkı bırakınca yaşlanr. Çocuklara kanat verirdim. Ama uçmayı kendi başlarına öğrenmelerine olanak sağlardım. Yaşlılara ise ölümün yaşlanma ile değil unutma ile geldiğini öğretirdim. Ey insanlar! Sizlerden ne kadar da çok şey öğrenmişim. Tüm insanların, mutluluğun gerçekleri görmekte saklı olduğunu bilmeden, dağların zirvesinde yaşamak istediğini öğrendim. Yeni doğan küçük bir bebeğin, babasının parmağını sıkarken aslında onu kendisine sonsuza dek kelepçeyle mahkûm ettiğini öğrendim. Sizlerden çok şey öğrendim. Ama bu öğrendiklerim pek işe yaramayacak. Çünkü hepsini bir çantaya kilitledim. Mutsuz bir şekilde… Artık ölebilir miyim?

• aljazeera.com.tr