Nur Evirgen Esin

Ben kıskançlığı iyi ve kötü diye ikiye ayırırım. İyi kıskançlık sizi gülümsetir; örneğin ben eşime "senin t-şörtünü bile kıskanırım" derim güleriz. Ancak kıskançlık gülümsetmiyorsa kötüdür. Bu da kişinin ya kendisine ya da eşine olan güvensizliğinden kaynaklanır. Kişi kendisine güvenmiyorsa tedavi görmesi gerekir. Eşim beni istediği için benimle beraber, benim onu istediğim için beraber olduğum gibi. Eğer istemiyorsa beraber olmasın zaten zorla mı? Eşine güvenmemekten kaynaklanan kıskançlık ise daha beter. Ona güvenmiyorsanız, sizi ilk fırsatta aldatacak öyle aşağılık biriyse zaten onunla beraber olma! Ben bunu, güvendiğiniz bir arkadaşınıza çantanızı emanet edip sonra da "sen acaba çantamdan bir şey mi çaldın?" diye çantayı kontrol edip kavga çıkartmaya benzetirim. Bu düpedüz terbiyesizliktir ve arkadaşlığı bitirir. Eğer onun hırsız olduğunu düşünüyorsanız çantanızı emanet etmezsiniz ama güvenmiş ve emanet etmişseniz onu hırsız muamelesi yapmazsınız.

Bunu ben de yapardım. Bir keresinde de annemlere sorum: "solucanı ikiye ayırınca iki solucan oluyor ya, bir solucan diğerinden geldiğini biliyor mu?" Annemler "vay be çocuğun sorduğu soruya bak" deyip hayran kalmışlardı, ama soruma da bir türlü yanıt vermemişlerdir.

3#, 7-8 yaşlarında falanım. Bizde bir kaç gün yatıya kalan arkadaşımla sofradan gizlice yemek aşırıp benim odamda oyuncak bebeklerimize yediriyorduk. Yiyecekleri de çekmecede saklıyorduk. Annem bir gün çekmeceyi bir açtı, kokuşmuş yiyecek artıklarını görünce şok geçirmişti. Çocukluk anısı değil ama 14 # bana kedimi anımsattı. Televizyonda bir kuş belgeseli vardı. Kedim koskocaman gözlerle kuşları izledi sonra televizyonun üstüne çıkıp arkasına patisini sallayarak kuşları yakalamaya çalıştı.