The Truman Show

Eski raflara saklanmış çok özel 1998 yılı yapımı Andrew Niccol tarafından yazılıp Peter Weir tarafından yönetilen bir film. 71. Oscar ödüllerinde En İyi Yönetmen, En iyi Yardımcı Erkek Oyuncu ve En İyi Özgün Senaryo dallarında oscara aday gösterilmiş fakat her üç daldada ödül kazanamamıştır.

Truman Burbank, kartpostalları aratmayacak güzellikte bir adada yaşamaktadır. Bir işi, evi ve çok sevdiği karısı vardır. Ancak truman dışında herkes bunun bir oyun olduğunu bilir. Trumanın yaşamı gerçek sandığı bu stüdyolarda tam otuz yıldır, aralıksız olarak ve reklam vermeden bu yaşamı 24 saat boyunca canlı olarak televizyonda yayınlanmaktadır.

Trumanın annesi, babası ve eşi kısacası tüm ailesi de sahtedir. Truman bu sahte yaşamdan aşık olduğu kızın da yardımlarıyla gerçeğe ulaşmayı başaracaktır. Fakat izleyenleri öyle bir paranoyanın içine sürülüyor ki Truman, film bittiğinde izleyici 'acaba benim hayatımda bir şovdan ibaret olabilir mi ?' diye sormaktan alıkoyamıyor kendini adeta.

Truman'ın Hollywood filmleri arasında gelmiş geçmiş en başarılı yapım olduğu inancındayım. Hayata dair gerçekler tek bir nefes ve tek bir filmle ancak bu kadar iyi anlatılabilirdi zannımca. Filmi izlerken iliklerinize kadar paronoyanın içine sürükleniyorsunuz. Filmin Tanrı-insan ilişkisine dayanıyor olması, şüphe yokki izleyiciye daha bir derinlerene inme fırsatını yakalatıyor.Filmin sonuna gelindiğinde ise insana 'oh be işte sonunda!' cümlesini kudurtarak özgürlüğün insan hayatı için belki de en kutsal olgu olduğunuda çok basit ama bir okadar da etkili bir şekilde sunuyor.

Öte yandan Jim Carrey'nin Truman rolüyle en iyi erkek oyuncu altın küre ödülünü alması yönetmenine söylediği 'benim komik bir yüzden daha fazlası olduğumu gösterme fırsatını bana verdiği için teşekkür ederim' sözlerini söylemesi bu filmin jim carrey için de bir dönüm noktası olduğunun en belirgin göstergesidir.