İslamiyet Öncesi Türklerde Ölülere Ne yapılıyordu?
İslamiyet, Türklerin hayatında çok şey değiştirmiş belli ki...
Kaynak: Arkeofili
İslamiyet öncesi Türklerde ruh, tin sözcüğü ile ifade edilirken ölüm de tinin bedenden ayrılmasıdır. Ancak tin, uykuda ya da hastalıkta da bedeni terk eden bir varlıktır.
Hatta bedeni terk eden tinin kuşa dönüştüğüne inanılır ve bu yüzden 'Tinin uçmak olsun' tabiri kullanılır. Yani uçan tin Tanrı'nın yanına yükselir. Ayrıca eski Türklerde cennet, cehennem, mahşer gibi kavramlar yoktur; ölen yalnızca göğe yükselir.
Ancak diğer dünyaya hazırlanan ölünün defni her zaman yapılmaz; ilkbaharda ölenler sonbaharda, kışın ölenler ise ilkbaharda defnedilir. Ve bu yüzden, ceset bozulmasın diye...
Mumyalama yapar Türkler, sıra gömmeye geldiğinde ise öncelikle ölü çadırın içine konur, kesilen kurbanlar çadırın önüne bırakılır ve tinin teskin edilmesi amaçlanır. Ayrıca ölünün akrabaları sakallarını ve yüzlerini keserek çadırın önünde ağlarlar.
Ölen kişinin ardından siyah ya da mavi rengi tercih eden Türkler elbiselerini ters giyerler, töreni gece yaparlar; çünkü diğer dünyanın ters şekilde işlediğine inanırlar.
Çadır ve ölünün mezarının etrafında atla 7 kere dönülür ve muhtemelen bu koşu tini yapacağı yolculuğa hazırlar. Tin yaşadığı çevreyi hemen terk etmez ve ölüm ile gömme arasındaki zamanda yolculuğa hazırlanır. Bu arada ne yazık ki ölü atıyla gömülür.
Atın ne günahı var, diye sorabilirsiniz. İnanç, inançtır işte... Bu mezarlara kurgan deniyor dostlar.
Atlar kurganlarda sahiplerinin yanına konmadan önce kafalarına sert bir cisimle vurularak öldürülür. Yer yer atlar sırıklara da asılır. Tahmin edeceğiniz üzere atlar eyerleri ve koşum takımıyla gömülür ve ölen kişi savaşçı ise atının kuyruğu örülür.
Yukarıdaki resim 5 bin yıllık bir kurgana ait. 5 bin yıl önce kurganlar aşağı yukarı buna benziyor işte. Bu arada eğer adına "eziyet" dersek...
Bu eziyet sadece atlara değil ölülere de uygulanıyor. Zira Türkler tinin kesinlikle aralarından gittiğine emin olmak isterler. Ve bu yüzden -özellikle Göktürkler- ölüyü gömmezler, yakarlar. Türkler için önemli olan ateş tin için de arınma demektir.
Başka bir gelenekte ise ölü, ağaçların üzerine konur ya da yere çakılan kazıklara sabitlenir ve çürüyene kadar bırakılır.
Sonrasında ise cesedin kemikleri toplanır. Burada ise amacın, tinin etten, kemikten sıyrılarak kolayca dirilmesi olduğu tahmin edilmekte. Ya da Türklerin ölülerden korkması ve bu yüzden onları sıkı sıkıya bağlamaları, sabitlemeleri...
Yakma ve çürütme yer yer görülse de en yaygın defin şekli ölünün doğrudan toprağa gömülmesidir. Ayrıca eski Türkler mezarlarına, Tonyukuk'un mezarında olduğu gibi...
Savaşta öldürdükleri düşman sayısı kadar balbal denilen küçük taş heykeller dikerler. Çünkü bu düşmanlar ölümden sonra kendilerine hizmet edeceklerdir. Ayrıca dostlar bu cenazelere Bizans ve Çin elçileri de katılır, notlar alırlar.
Tabii ki bizde adettir: cenaze evine gelen kim olursa olsun aç konulmaz. İşte bu adetimiz çok eskilere Yuğ törenlerine dayanır.
Ölü aşı da denilen bu törenler aslında yine tini teskin etmek amacıyla yapılır. Kurbanlar kesilir, pişirilir ve törene gelen insanlara dağıtılır. Aslında ikram ölüyedir. Ve ayrıca törende tin için öteki dünyaya alışmış tinlerden yardım istenir.
Yorum Yazın
Kimse dinini aa bu daha güzelmiş diye değiştirmez. Araplar bizi kılıçtan geçirdikten sonra koskoca Türkler tatlı su müslümanı ve arap sevicisi oldu çok yazık... Devamını Gör
Tecavüz edilmedikleri kesindi.