Yatağa bağımlı yaşayan ve vücudunda sadece tek parmağını kullanabilen Rukiye Türeyen, yazdığı ilk kitabın geliriyle annesine ev, hazırlıklarını sürdürdüğü ikinci kitabının geliriyle de rehabilitasyon merkezi açabilmenin hayalini kuruyor.
Yatağa bağımlı yaşayan ve vücudunda sadece tek parmağını kullanabilen Rukiye Türeyen, yazdığı ilk kitabın geliriyle annesine ev, hazırlıklarını sürdürdüğü ikinci kitabının geliriyle de rehabilitasyon merkezi açabilmenin hayalini kuruyor.
AA'da yer alan habere göre, Sakarya'nın Karapürçek ilçesinde yaşayan ve henüz üç aylıkken yakalandığı menenjit hastalığı sebebiyle yüzde 98 engelli olan Türeyen, konuşabiliyor ve sadece tek parmağını kullanabiliyor.
Yaşadığı zorluklara rağmen yaşama sevincini hiç kaybetmeyen Türeyen, annesinin yardımıyla kendi kendine okuma yazmayı ve bilgisayar kullanmayı öğrendi. Kitap yazmaya 4 yıl önce karar veren Türeyen, gece gündüz tek parmağını kullanarak 'Kanadı Kırık Meleğin Kanadına Takılanlar' kitabını tamamlamayı başardı. Kendi yaşadığı zorlukları kaleme alarak geniş kitlelere ulaşmayı amaçlayan Türeyen, kitabının geliriyle kendisinin eli kolu olan annesine ev almayı istiyor.
Sosyal medya kullanıcılarından da destek gören ilk kitabının yayınlanmasının ardından ikinci kitabını yazmaya başlayan Türeyen, bu kitabının geliriyle de rehabilitasyon merkezi kurarak kendisi gibi engelli olanlara yardım etmenin hayalini kuruyor.
Kendisi gibi engellilere tavsiyelerde bulunan Türeyen, 'Engelliye asla engel yok, yeter ki istek olsun isteyin yeter. Engelli arkadaşlara sesleniyorum, kendilerini eve kapatmasınlar içlerinden ne geliyorsa onu yapsınlar. Ben tek parmağımı kullanabiliyorum, tek parmağımı kullanarak bir kitap çıkardım. Sağ olsun Fahrettin Yüksel Bey yardım etti, hayalimi gerçekleştirdi, bana destek olduğu için teşekkür ediyorum. En büyük hayalim engelliler için bakım evi, rehabilitasyon merkezi kurmak.' dedi.'
Kızına harfleri gösterdikten sonra kendi kendine okuma yazmayı öğrendiğini anlatan Fatma Türeyen, şunları kaydetti:
'Oturmuş olsaydı en azından tekerlekli sandalyeyle okula götürürdük ama evde kendi kendine söktü. Benim bir yönlendirmem olmadı zaten bir yanına yatıp yazıyor. Ağrısı olduğu için uğraşma dedim ona ama 'Ben kitabımı yazacağım.' dedi. Ödül aldığı şiirleri var, yazmayı, okumayı seviyor. Sabahlara kadar yazı yazıyor. Kalkıp bakıyorum Rukiye uyanık yazı yazıyor. 'Kızım bırak şimdiye kadar evimiz olmadı şimdiden sonra olmasa da olur.' dedim. Vazgeçmedi, yazdı ve kitabını çıkardı. İnşallah satılır, yavrum sevinir. O tek parmakla kitap yazdı. Bazen bunaldığımızı gördüğünde 'Beni örnek alın, siz en azından dışarıya çıkıp bir hava alırsınız' diye bize akıl veriyor. Hayat dolu hiç karamsar değil. Babası vefat edince artık o benim arkadaşım oldu.'
azim herkesde yok maalesef ben 22 yaşındayım çalışmak zorunda kaldığım için lisemi bitiremedim bu nedenle hep ağladım gerçekten isteseydim ama gerçekten isteseydim yapardım sadece ağlayıp kabullenip isyan etmezdim bin pişmanım şimdi daha çok çalışıp hemde lise bitirmeye çalışıyorum ilk sınavım 9 aralık...
Bu yazıyı okuduktan sonra kendime bulduğum mazeretler tokat misali patladı yüzümde... Helal olsun Rukiye kardeşe alacağım aldıracağım bu kitabı ve zevkle o tek parmağına kurban olarak okuyacağım her satırını...
biz de adamız diye geziyoruz işte.